Stanisław Cejrowski

Paweł Brodowski

Wieczorem 14 kwietnia br. zmarł w Elblągu Stanisław Cejrowski, 69, jeden z najbardziej zasłużonych działaczy i animatorów polskiego jazzu.

Jeszcze tydzień temu zabierał głos na Walnym Zjeździe Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego. Był w odwiedzinach świątecznych u siostry, we wtorek nagle poczuł silne bóle brzucha, o godz. 16.00 wezwano pogotowie, lekarz doradził odpoczynek. Cejrowski położył się do łóżka o 19.00, pół godziny później zasnął na zawsze.

Pochowany zostanie w sobotę 18 kwietnia o godzinie 10.00 na cmentarzu w Pelplinie (woj. pomorskie, koło Tczewa).

Urodził się 22 maja 1939 roku w Skórczu. Ukończył Wydział Fizyki na Uniwersytecie Toruńskim. Już w czasie studiów rozpoczął działalność na polu muzyki, kierując Studenckim Studiem Radiowym. Na początku lat 60. utworzył w Elblągu klub jazzowy El-Club przy słynnej Galerii El. W roku 1964 zorganizował tam pierwszy na świecie Międzynarodowy Konkurs Kopert Płyt Jazzowych, do jury zaprosił kilka osobistości ze świata jazzu, m.in. Lubomira Doruzkę z Czechosłowacji, Romana Waschko i Jana Byrczka z Polskiej Federacji Jazzowej. Waschko i Byrczek nakłonili energicznego działacza, by przeniósł się do stolicy.

Gdy w roku 1965 Federacja uzyskała koncesję Ministerstwa Kultury, Cejrowski stanął na czele Biura Koncertowego, które zostało niebawem przekształcone w Agencję Koncertową. Był to okres dynamicznego rozwoju tej organizacji. Pod jej auspicjami obok zespołów jazzowych działały również czołowe zespoły rockowe, m.in. Akwarele Czesława Niemen i No To Co, którego Cejrowski był osobiście menedżerem.

Jego nazwisko widnieje w stopce redakcyjnej pierwszego numeru JAZZ FORUM z grudnia 1965 roku. Był też razem z Janem Byrczkiem organizatorem kolejnych festiwali Jazz Jamboree, na których w latach 70. występowały największe gwiazdy – jak np. Charles Mingus, Elvin Jones, McCoy Tyner, Stan Getz, Benny Goodman, Sonny Rollins, Orkiestra Duke’a Ellingtona, Woody’ego Hermana, Thada Jonesa-Mela Lewisa i wiele innych słynnych big bandów.

Na początku lat 70. Stanisław Cejrowski powołał do życia Lubelskie Spotkania Wokalistów Jazzowych, Nadbałtyckie Spotkania Jazzowe – Jazz Jantar, był przy narodzinach Festiwalu Pianistów Jazzowych w Kaliszu, uruchomił Klub Płytowy PSJ „Biały Kruk Czarnego Krążka”. Od roku 1974 do 1980 pełnił funkcję Sekretarza Generalnego PSJ – wówczas dużej ogólnopolskiej organizacji z oddziałami i biurami koncertowymi w kilku miastach. Doprowadził do otwarcia pod egidą PSJ warszawskich klubów jazzowych, Maxim (1975), a następnie Akwarium (1977). Jego awanturniczy duch sprawił, że w roku 1981 wybrał się własnym samochodem z grupą Extra Ball w podróż po Stanach Zjednoczonych, od Nowego Jorku do Reno w Newadzie, i z powrotem.

W okresie od 1981 do 1985 r., gdy w PSJ nastała era Tomasza Tłuczkiewicza, Cejrowski kierował Stołeczną Estradą. W roku 1994 reaktywował Old Jazz Meeting – Złotą Tarkę, który to festiwal przeniósł z Warszawy do Iławy, gdzie z jego inicjatywy zbudowano Amfiteatr im. Louisa Armstronga. Przez dziesięć lat był menedżerem swojego syna, Wojtka Cejrowskiego (program telewizyjny „WC Kwadrans”), zaś w latach 1995 - 97 organizatorem „Ciemnogrodów” – głośnych zlotów w Osieku. W ostatnich latach działał w Komisji Promocyjnej Związku Artystów Wykonawców STOART.

Jedną z jego pasji było kolekcjonowanie plakatów jazzowych, które prezentował na wystawach w wielu krajach. Jego ostatnią ideą fixe były wysiłki mające na celu utworzenie Izby Pamięci Czesława Niemena w Starych Wasiliszkach na Białorusi, gdzie podróżował wielokrotnie, prowadząc rozmowy z rodziną Czesława, lokalnymi władzami i  proboszczem tamtejszej parafii.

Był barwną postacią polskiego środowiska jazzowego, jednym z najbardziej przedsiębiorczych działaczy, człowiekiem niezwykle pracowitym,  o niespożytych siłach i determinacji.

Żegnaj Staszku! Trudno wyliczyć wszystkie Twoje liczne zasługi, wiele Tobie zawdzięczamy, będzie nam Ciebie bardzo brakowało.

Paweł Brodowski