The Imagined Savior Is Far Easier To Paint

Ambrose Akinmusire

Wiele się mówi o tym, że Europa zmienia jazz, że to na naszym kontynencie ta muzyka przechodzi największą transformację i staje się w gruncie rzeczy nowym gatunkiem muzycznym. Zapominamy przy tym, że to jednak Ameryka jest ojczyzną jazzu i to tam powstawały z reguły nowe trendy.

Ambrose Akinmusire należy do grupy muzyków, takich jak Vijay Iyer, Aaron Parks, Craig Taborn, Jason Moran, czy Esperanza Spalding, którzy czerpiąc z tradycji oraz współczesnej ponowoczesnej kultury tworzą nową jakość muzyczną. W przypadku Akinmusire’a to nawet nie jest tworzenie jakichś oryginalnych, niespotykanych środków wyrazu. Jego muzyka to rodzaj układanki, w której samo rozmieszczenie istniejących dotąd elementów zaczyna intrygować.

Otwiera płytę sekwencja akordów fortepianowych granych staccato, na której tle melancholijną melodię snuje trąbka lidera. Stopniowo partia trąbki staje się coraz bardziej agresywna, wirtuozowska, by pod koniec utworu Marie Christie znów wyciszyć się w nostalgicznych, długo wytrzymywanych liniach. Prawie natychmiast zaczyna się kolejny utwór As We Fight – wchodzi sekcja rytmiczna motorycznym shuffle’em, wkrótce dołączają fortepian, trąbka i　saksofon, a wreszcie też i gitara. Na tle gęstej, polirytmicznej perkusji rozwija się kompozycja o hardbopowej proweniencji, ale oryginalnym rytmie i niepokojącej, mrocznej aurze brzmieniowej.

Our Basement to zupełnie inna para kaloszy – utwór napisany przez amerykańską wokalistkę Beccę Stevens jest niezwykłą piosenką, która mogłaby znaleźć się w ścieżce dźwiękowej jakiegoś thrillera. Stevens wyrosła z tradycji amerykańskiego folku, ale rozwija ją w indywidualny sposób – łącząc z jazzowymi harmoniami, post-rockiem, a nawet z ekspresją trip-hopową. Vartha to subtelna jazzowa ballada wykonana przez kwintet, w którym miejsce saksofonu zajęła gitara. Całość brzmi nieco jak utwory Toma Harrella – delikatnie, uczuciowo, a jednocześnie nie bez podszytego niepokojem „drugiego dna”.

Warto wyróżnić kompozycję The Beauty of Dissolving Portraits – pojawia się tu kwartet smyczkowy, który ciągnie burdonowy dźwięk będący podstawą harmoniczną do improwizacji trąbki. Całość tchnie powagą i spokojem, jak w　muzyce Arvo Pärta. Asiam zawiera natchnioną partię niemieckiego wokalisty Theo Bleckmanna. W końcowej części tego utworu linia wokalna zostaje „odrealniona” długim pogłosem i nakładkami.

W Ceaseless Inexhaustible Child pojawia się młoda kanadyjska wokalistka Cold Specks – kojarzona raczej z folkiem i rockiem. Tutaj śpiewa dramatyczną balladę poświęconą nastoletniej prostytutce Cyntoi Brown, oskarżonej o　zamordowanie jednego ze swoich klientów. Specks nadała temu utworowi napięcie porównywalne ze Strange Fruit. Udała się tu rzecz karkołomna – jednostkowe doświadczenie bohaterki utworu zostało przeniesione do sfery uniwersalnej, wręcz symbolicznej. Jeśli do tego dodać wyliczane przez małą dziewczynkę nazwiska osób zamordowanych przez policję, czy błędy wymiaru sprawiedliwości w Rollcall for Those Absent – to w rezultacie otrzymujemy bardzo ostry komunikat społeczny wskazujący, że nie tylko o muzykę na tej płycie chodzi.

„The Imagined Savior Is Far Easier To Paint” to płyta, która nikogo nie pozostawi obojętnym. Może nie jest nowatorska, właściwie wszystko, co na niej słyszymy, już było – ale sposób w jaki elementy muzycznej tradycji zostały ze sobą zestawione i charakter wykonania powodują, że całość brzmi oryginalnie.

Autor: Marek Romański