Andrzej Zaucha Song Book vol. 1

Janusz Szrom

Monografia legendarnego wokalisty, w formie zapisu nutowego. Autorem opracowania jest Janusz Szrom

Pierwsza monografia polskiego wykonawcy w formie zapisu nutowego, zawierająca całość jego dorobku artystycznego. Wydawnictwo stanowi przekrój kompozytorów oraz autorów tekstów obejmujący swoim zasięgiem bardzo różne muzyczne gatunki oraz style. W trzech tomach zgromadzonych zostało w porządku alfabetycznym 239 premierowych tytułów, w większości nieznanych, pochodzących z zasobów archiwalnych.

Autor opracowania: Janusz Szrom.
Wydawca: Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.
Uwaga: Niski nakład - 1.000 sztuk.

Od autora

Przekazuję w Państwa dłonie dowód wieloletniej fascynacji wokalną erudycją Andrzeja Zauchy. Język artystyczny, którym posługiwał się wokalista, wymykał się – w mojej opinii – wszelkim stylistycznym ramom. Dzięki temu otrzymujemy dziś zbiór piosenek stanowiący przekrój kompozytorów oraz autorów tekstów obejmujący swoim zasięgiem bardzo różne od siebie muzyczne gatunki oraz style. W trzech tomach zgromadzonych zostało 239 premierowych tytułów.

Proces powstawania monografii:

Biblioteka utworów

Pierwszym krokiem na drodze do zapoznania się z dorobkiem artystycznym Andrzeja Zauchy był proces identyfikacji piosenek premierowych, które udało mi się pozyskać, korzystając z archiwalnych zasobów Polskiego Radia oraz Telewizji Polskiej, włączając w to ich regionalne oddziały. Wiele z nich po kilkukrotnej emisji, a nierzadko zaraz po premierze, kończyło swój żywot na archiwalnych półkach, gdzie czekały na kolejne odkrycie, często aż do dnia dzisiejszego. Ten zapomniany fonograficzny kontyngent dodatkowo uzupełniły kompozycje pochodzące ze zbiorów prywatnych.

Analiza materiału muzycznego

Utwory znajdujące się w niniejszych tomach zostały przeze mnie skrupulatnie przesłuchane oraz poddane szczegółowej analizie, czego efektem jest zapis nutowy każdego z nich.

Należy w tym miejscu podkreślić, że praca polegająca na „spisywaniu” utworu muzycznego „ze słuchu” wymaga wypracowania pewnego schematu działań, zwykle służących sprowadzeniu całości aranżu piosenki do tak zwanej „prymki” wraz z funkcjami. W trosce o wszystkich tych, którzy nie są zaznajomieni z zapisem funkcyjnym, dodatkowo, tuż pod każdą „prymką”, zdecydowałem się umieścić tak zwaną „fortepianówkę”. Zaproponowana przeze mnie transkrypcja przyjęła uproszczoną postać, która sprowadza się do zasygnalizowania ogólnej „kolorystyki”, przewrotów akordów oraz szczególnie charakterystycznych podziałów rytmicznych cechujących konkretną kompozycję.

Zapisując linię melodyczną, zmuszony byłem dokonać czegoś na kształt jej syntezy, odrzucając po drodze wszystko to, co mogło w samej notacji stanowić charakter ornamentacyjny (obiegniki, zaśpiewy, interpretacje oryginalnej melodii). Taki rodzaj „obróbki” jest procesem niezbędnym w celu skrystalizowania jednego z najważniejszych składników piosenki – melodii. Odejściem od tej reguły są wokalizy oraz sola wokalne śpiewane przez artystę techniką scat. Zasada uproszczonego zapisu dotyczy także formalnej konstrukcji utworu, który zanotowany został wyłącznie jako temat, często nie zawierając w sobie wielu elementów czysto aranżacyjnych, takich jak wstęp, zakończenie czy wreszcie instrumentalne partie solowe.

Weryfikacja treści literackiej oraz tytułów utworów. Adnotacje

Treść każdej z piosenek zweryfikowana została przez samych autorów lub na podstawie oryginalnych dokumentów pozostających w prywatnych zbiorach ich spadkobierców, a także na podstawie dokumentacji ZAiKS-u. Odniesienia do każdego znanego mi przypadku wcześniejszej publikacji tekstu piosenki zamieszczam w przypisach dolnych pracy. Tam też lokalizuję informację na temat każdego odstępstwa od oryginalnego tekstu obecne w jego wykonaniu.

Zdarza się, że w opisach różnych albumów ten sam utwór posiada dwa lub więcej tytułów. W takie sytuacji decydowałem się przyjąć zasadę pozostania przy takim, pod jakim utwór został zarejestrowany w ZAiKS-ie. W nielicznych przypadkach, dla łatwiejszej identyfikacji, tuż pod tytułem oryginalnym w nawiasie kwadratowym znajduje się tytuł, pod jakim utwór znany jest szerszej publiczności. Umieszczona tuż poniżej w nawiasie okrągłym cyfra określa datę jego „narodzin”; najczęściej jest to wartość przybliżona, korelująca z datą studyjnej rejestracji.

W przypadku utworów pochodzących ze ścieżek dźwiękowych filmów, słuchowisk muzycznych, programów artystycznych lub telewizyjnych, podałem w przypisie tytuł oraz nazwisko reżysera i rok premiery. Krótki zarys fabuły przytoczony został w sytuacjach, kiedy kontekst ów był niezbędny dla zrozumienia wymowy tekstu. Razem z moimi współpracownikami zamieściliśmy także wyjaśnienie terminów, które w naszej opinii mogą być niejasne dla – zwłaszcza młodszych – czytelników.

Dyskografia

Osobną, bardzo istotną częścią niniejszej pracy jest fonograficzna biblioteka artysty, zamieszczona na końcu tomu trzeciego. Wszystkie ujęte w niej nośniki, na których kiedykolwiek pojawił się głos Zauchy, zostały skatalogowane oraz zestawione w porządku chronologicznym, kolejno uwzględniając ich: rodzaj[1], rok premiery, tytuł, wydawcę, numer katalogowy oraz spis wykonanych przez artystę utworów.