Bogdan Halicki

Zasłużony perkusista i promotor jazzu zmarł 4 grudnia 2020 roku w wieku 78 lat.

Do historii polskiego jazzu przeszedł jego ojciec, Aleksander Juliusz Halicki, saksofonista i klarnecista, który w latach 30. grał w Orkiestrze Karasińskiego-Kataszka D’or, zespole Henryka Golda, prowadził własny Weintruth-Halicki-Band, a przede wszystkim był członkiem orkiestry Adiego Rosnera, z którą nagrał w Paryżu w 1938 płytę dla wytwórni Columbia. Halicki grał na tenorze w stylu Colemana Hawkinsa. Jak ustalili historycy, była to jedyna płyta jazzowa nagrana przez polskich muzyków w okresie przedwojennym. Aleksander Halicki ostatnie kilkanaście lat życia spędził w Dusznikach-Zdroju, gdzie zmarł w 1970 roku. Bogdan chciał złożyć ojcu hołd, organizując w Dusznikach-Zdroju Al Halicki Festival, który miał się odbyć w czerwcu 2020 roku, ale ze względu na pandemię został odwołany.

Bogdan Halicki urodził się w 1942 roku. Karierę muzyka jazzowego rozpoczął w połowie lat 60. we Wrocławiu, gdzie studiował w Wyższej Szkole Muzycznej w klasie perkusji. Na początku lat 70. przeniósł się do Warszawy. Był artystą o wszechstronnych zainteresowaniach, wykonywał różne rodzaje muzyki w filharmoniach, teatrach, w salach koncertowych, na festiwalach w kraju i za granicą, także jako muzyk sesyjny w studiach nagraniowych, radiowych, telewizyjnych i filmowych, współpracując z czołówką polskich muzyków jazzowych. Komponował muzykę, pisał scenariusze, udzielał się jako promotor i organizator festiwali.

W ostatnich latach skupił się na muzyce kontemplacyjnej, relaksacyjnej i medytacyjnej, wyspecjalizował się jako terapeuta. Stworzył Audiowizu­al­ny System „Bio Music”. Jego koncerty przyjmowały formę misterium z multimedialnymi wizualizacjami (on sam grał m.in. na chińskim gongu).

Pozostawił ponad 20 płyt, m.in. „Jazz i Moniuszko”, „Jazz na ludowo vol. 1 i vol. 2”, „Kolędy i pastorałki nie tylko dla dorosłych”, „Biophonic Sound vol. 1 i vol. 2”.

Bogdan Halicki zmarł we śnie, po długiej i ciężkiej chorobie. Miał 78 lat.