Chris Botti

Maciej Frączek

Laureat nagrody Grammy wystąpił 31 października w warszawskim Torwarze. Artysta zaczął koncert od muzyki filmowej. Stałe ciche, mruczące brzmienie akordu syntezatora – niczym delikatny budzik, dzięki któremu można spokojnie zacząć dzień – dało znać o rozpoczęciu występu. Tę „ciszę” przebiła głośna trąbka Chrisa. Zagrał w duecie ze skrzypaczką Lucią Micarelli Deborah’s Theme Ennia Morricone, z filmu „Once Upon a Time in America”.  Po tym utworze nawiązu­jąc do Milesa Davisa z Gilem Evansem – płynnie przeszedł do Adagio z „Concerto de Aranjuez” Joaquína Rodrigo.

Można nie lubić smooth jazzowej gry Chrisa Bottiego. Może nas irytować jego skrajnie delikatne brzmienie trąbki i krótkie mało treściwe frazy. Myślę jednak, że trudno nie docenić aranżacji w jego utworach.  Z powodu ograniczonego trasą koncertową instrumentarium ogromną rolę odegrał tu Geoffrey Keezer na keyboardzie. Jego klawisze dawały tło do prawie każdego z utworów i w imponujący sposób zastępowały brzmienia orkiestry symfonicznej.

Przewodnią myślą koncertu była z pewnością różnorodność. Botti jest artystą komercyjnym i adresuje swoją muzykę do szerokiego grona słuchaczy. Warto przypomnieć, że wszystkie nagrody Grammy zdobył w kategorii muzyki popularnej, a nie jazzowej. 

Moanin’ Arta Blakeya został zagrany w wirtuozerskim stylu, co wyraźnie podobało się publiczności. Nie zabrakło wyciskającego łzy Time to Say Goodbye spopularyzowanego przed Andreę Boccelliego. Były energiczne piosenki soulowe, rockowe popisy gitarowe, podrzucanie pałeczek przez perkusistę, było przechadzanie się Bottiego między rzędami publiczności i celowanie trąbką, niczym pistoletem, w muzyka, który ma grać solo.

Warszawski występ był ostatnim w ramach trasy koncertowej po Polsce. Wcześniej Chris Botti odwiedził Łódź, Poznań, Wrocław i Kraków.

Maciej Frączek