Claude Bolling

Słynny francuski pianista i kompozytor zmarł 29 grudnia 2020 roku w wieku 90 lat.

Claude Bolling napisał muzykę do ponad 100 filmów, m.in. do gangsterskiego obrazu „Borsalino” (1970), w którym grali Alain Delon i Jean-Paul Belmondo, a także „Le Magnifique”, „Lucky Luke”, czy „Les Brigades du Tigre”. W latach 60. pisał aranże dla gwiazd piosenki francuskiej, jak Sacha Distel, Brigitte Bardot (La Madrague), Juliette Gréco, Henri Salvador.

Największy rozgłos przyniosła mu napisana w 1975 roku „Suita na flet i fortepian jazzowy”, którą wykonywał wirtuoz fletu Jean-Pierre Rampal. Utwór ten utrzymywał się na liście bestsellerów „Billboardu” przez 530 tygodni! Była to nowatorska próba połączenia dwóch światów: muzyki klasycznej i jazzowej.

Bolling współpracował także z wieloma z innymi muzykami z różnych gatunków, jak gitarzysta Alexandre Lagoya, skrzypek Pinchas Zukerman, trębacz Maurice André i wiolonczelista Yo-Yo Ma.

Claude Jean Harry Bolling urodził się 10 kwietnia 1930 roku w Cannes na południu Francji, większość życia spędził w Paryżu. Już w dzieciństwie przejawiał nieprzeciętne zdolności muzyczne. Mając lat 14 zwyciężył w konkursie zorganizowanym przez miesięcznik „Jazz Hot” i Hot Club de France. Rok później prowadził już swój własny zespół grający jazz nowoorleański i wczesnego Ellingtona.

Mając lat 21 występował z amerykańskimi luminarzami swingu, byli wśród nich trębacze Rex Stewart, Roy Eldridge, Buck Clayton i Cat Anderson, saksofoniści Don Byas, Paul Gonsalves, mistrz wibrafonu Lionel Hampton. Jego wzorami pianistycznymi byli Ellington, Earl Hines, Teddy Wilson i Art Tatum.

W roku 1955 Bolling założył własną, pełną orkiestrę, jazzowy big band, który prowadził w różnych składach do końca wieku. Jego największą inspiracją był Duke Ellington, dlatego Boris Vian dał mu przezwisko „Bollington”.

W 1989 Bolling dokonał nagrania pełnej wersji Ellingtonowskiego arcydzieła „Black, Brown and Beige” (na płycie Ellingtona z 1958 zarejestrowana została wersja skrócona). Jeszcze w 2003 roku Bolling demonstrował swoje umiejętności pianistyczne na koncercie celebrującym 12 gigantów fortepianu jazzowego, od Scotta Joplina do Oscara Petersona). W roku 2014 wycofał się z życia koncertowego, ale Claude Bolling Big Band nadal występował pod dyrekcją Vincenta Cordelette’a.

Claude Bolling chyba nigdy nie gościł w Polsce, ale warto przypomnieć, że jego twórczością zainteresował się nasz pianista jazzowy Paweł Perliński, który z różnymi składami muzyków nagrał jego trzy suity, wydane na płytach wytwórni Acte Parable: w 1998 roku „Suita na flet i trio jazzowe” (Elżbieta Gajewska - fl, Perliński - p, Zbigniew Wegehaupt - b, Adam Lewandowski - dr). W 1999 „Suita na wiolonczelę i trio jazzowe” (Andrzej Wróbel - cello, Perliński - p, Andrzej Łukasik - b, Adam Lewandowski - dr) oraz również w 1999 „Suita na wiolonczelę i trio jazzowe” (Tadeusz Gadzina - viol, Paweł Perliński - p, Zbigniew Wegehaupt - b, Wojciech Kowalewski - dr). Wszystkie trzy suity były wykonywane na koncertach.

Andrzej Łukasik wielokrotnie zapraszał do Polski francuskiego wokalistę i saksofonistę Marka Thomasa, który przez kilkanaście lat był solistą Big Bandu Claude’a Bollinga. Warsaw Paris Jazz Quintet (Marc Thomas, Robert Majewski, Paweł Perliński, Andrzej Łukasik, Sebastian Frankiewicz) dał wiele koncertów i nagrał płytę „Chopin Symphony Jazz Project”.