Jazz na Starówce 2015, Christian McBride Trio

Piotr Rodowicz

Christian McBride: „Yeah! Look at all the people! My goodness! Thank you very, very much! Well, well! Wow!” – tak można by zacząć relację z koncertu, który odbył się 11 lipca na staromiejskim rynku w Warszawie. A tak właśnie przywitał publiczność lider zespołu zachwycony liczną i entuzjastyczną publicznością.

A to przecież my zachwycaliśmy się wspaniałą i energiczną muzyką tria kontrabasisty Christiana McBride’a. Towarzyszyli mu młodzi muzycy pianista Christian Sands i perkusista Jerome Jennings. Lider jest jednym z najważniejszych basistów. Ma ogromny i różnorodny stylistycznie dorobek artystyczny u boku większości legend jazzu, ale także muzyki pop. W swoim małym zespole potrafił tę różnorodność stylów przekazać. Oto okazuje się, że we współczesnym jazzie nie styl i nowoczesność są najważniejsze, ale nadal bardzo cenimy muzykę środka realizowaną z tym piekielnym amerykańskim swingiem.

fot. Filip Błażejowski

Początek koncertu to zgrabny i szybki blues Wesa Montgomery’ego Fried Pies, a następnie wirtuozersko i jeszcze szybciej grany Caravan Tizola i Ellingtona. Następnie słuchaliśmy melodyjną kompozycję pianisty Sand Dune oraz przewrotny i zawiły utwór lidera dedykowany dla niedawno zmarłego Ornette’a Colemana. Żywo i rytmicznie zabrzmiał tradycyjny standard musicalowy Bubble, Bangles and Beads i dalej nowoczesna kompozycja Hubbarda Povo oraz pięknie zagrana smyczkiem ballada Rodgersa I Have Dreamed.

Na koniec zagrany został ku radości wszystkich funkowy motyw z filmu „Car Wash” z lat 70. Publiczność gorąco oklaskując zespół wywołała bis, który okazał się dla mnie kwintesencją koncertu – był to Raise Four – blues Theloniousa Monka, ale zagrany solo przez każdego muzyka wymiennie po chorusie. Wielką dojrzałością muzyczną wykazali się także dwaj młodzi partnerzy lidera cytując w kolejnych solówkach różnych dawnych mistrzów swych instrumentów. U pianisty można było usłyszeć błyskotliwe frazy Petersona, stride piano Tatuma, czy też rytmiczne zabawy interwałowe Monka.

U perkusisty przede wszystkim dominował prosty ćwiartkowy z przodem grany ride typu Art Blakey, frazy rytmiczne wyprowadzane z werbla tak jak to czynił Philly Joe Jones, popisał się też polirytmicznymi zagrywkami na talerzach hi-hat
z inspiracji Maxa Roacha.

Słuchając gry McBride’a można doszukać się najlepszych wzorców jazzowego kontrabasu, choćby Rona Cartera, a najbardziej oczywistym jest skojarzenie z precyzją rytmiczną Raya Browna. Błyskawiczne poruszanie się po skrajnych rejestrach instrumentu, te niewiarygodnie szybkie frazy w wysokich pozycjach kontrabasu, precyzyjne granie rytmu ósemkowego, triolowego lub szesnastkowego zapierają dech w piersiach. Dzięki rozwojowi amplifikacji kontrabasu McBride technicznie przerósł swych mistrzów.