Leszek Możdżer w Tokio

Łukasz Hernik

Koncert upływał pod hasłem „Chopin – Classic Go Jazz”. Chopinowską część wieczoru otworzyły przepełnione jazzową chromatyką Mazurek C-dur op. 24 i Nokturn g-moll op. 15. Nie zabrakło też impresji, w których oryginalne tematy Fryderyka zręcznie połączył Możdżer ze standardami. Żywiołowo wypadło My Secret Love Faina w kombinacji z Preludium As-dur, a także Etiuda a-moll op. 25 zespolona z Segmentem Charlie’ego Parkera.

Tryskający humorem pianista snuł muzyczną opowieść o Polsce, a publiczność słuchała go z niemal nabożną powagą. Ironiczne stwierdzenie, iż malowniczy kraj nad Wisłą stanowi centrum wszechświata, pianista musiał wprost nazwać żartem – inaczej tokijscy melomani przyjęliby ją za fakt naukowy. Po słusznej dawce klasyki, którą zwieńczyła Etiuda nr 2 Lutosławskiego, Możdżer postanowił zaserwować Japończykom najlepsze, co mamy w rodzimym jazzie. Postawił na Komedę, wykonując aż dwa jego tematy (Svantetic i poruszającą kołysankę Sleep Safe and Warm z „Dziecka Rosemary”).

Dobrze, że w ramach krótkiego recitalu znalazł też miejsce na utwory z własnego repertuaru (autorski Norgon i Suffering Larsa Danielssona), zwłaszcza, że zgromadzeni w klubie słuchacze przyjęli je wyjątkowo ciepło. Artysta jak zwykle nie odmówił sobie eksperymentów sonorystycznych, uciekając raz po raz do preparowanych dźwięków; bawił się przy tym tak dobrze, że nie przeszkodziła mu nawet pęknięta w górnym rejestrze struna – przez resztę wieczoru zręcznie ją omijał, a przynajmniej próbował.

Oszczędna w okazywaniu emocji japońska publiczność nie pozwoliła mu odejść bez bisu. Ze sceny schodził zwycięsko – dla wielu słuchaczy już nie tylko jako interpretator Chopina, ale przede wszystkim jako muzyk z własną, znakomicie opowiedzianą historią.

Łukasz  Hernik