New York Voices w Archikatedrze

Marek Garztecki

Cóż za wspaniałe pożegnanie roku! Radosna, pełna swingu muzyka w mistrzowskim wykonaniu najszlachetniejszego z instrumentów – ludzkiego głosu. Gdy New York Voices zaintonowali a cappella Silent Night, w oryginalnej, niemieckojęzycznej wersji, tłum słuchaczy wypełniający 27 grudnia Archikatedrę św. Jana na warszawskiej Starówce, dosłownie wstrzymał oddech. 

Świąteczne koncerty w tym dostojnym miejscu to już tradycja i to wieloletnia. Poprzednio występowali tu artyści tak znakomici, jak Angelique Kidjo, The Hilliard Ensemble, czy Dee Dee Bridge­water. Koncert New York Voices miał jeszcze dodatkowy walor, stanowił bowiem finał jubileuszowej trasy z okazji ćwierćwiecza działalności tego zespołu. Dlatego już na wstępie zapowiedziano, że będzie to przegląd twórczości NYV, w którym świątecznych piosenek będzie tylko kilka.

A przecież On a Clear Day (You Can See Forever), którym przywitali publiczność, to pean na cześć humanizmu o niemal religijnym zabarwieniu. Krótkim solo scatem ozdabia go Darmon Meader. W trakcie śpiewu wykonuje charakterystyczne ruchy palcami lewej ręki wokół mikrofonu, jak gdyby przyciskał klapki saksofonu, wiszącego mu na szyi. I nie jest to przypadek, bowiem kilka razy w czasie koncertu płynnie przechodził on od sola wokalnego do instrumentalnego. Nie tylko zresztą on, ale i pozostali członkowie zespołu, Kim Nazarian, Peter Eldridge i Lauren Kinhan, brzmią bardzo „saksofonowo” nie tylko w swych partiach solowych, ale przede wszystkim, gdy śpiewają razem. Wrażenie, że słyszy się znakomicie zestrojoną, grającą z oszałamiającą precyzją sekcję saksofonową, jest wręcz przemożne.

Nowojorskie Głosy to jedyny na świecie zespół wokalny, który może pozwolić sobie na wspólne występy z legendarnym Manhattan Transfer, i nie bać się porównania. New York Voices potrafią też zawsze zaskoczyć czymś nowym. Raz będzie to odkrywcza, jazzowa interpretacja popowego czy rockowego przeboju, innym razem użycie ludzkiego beat-boxu rodem z hip-hopu. Próbkę tego ostatniego zaprezentował Gabriel Hahn, członek akompaniującej grupie sekcji, opuszczając czasowo krzesełko perkusisty, by „wokalną perkusją” rozpocząć Stoned Soul Picnic Laury Nyro. 

O samym występie New York Voices trudno pisać, bez powtarzania wytartych superlatywów. Są na świecie artyści, których żaden koncert nie schodzi poniżej klasy mistrzowskiej, i nowojorski kwartet do tej nielicznej grupy należy. Można, co najwyżej, wspomnieć chwile, które piszącemu te słowa najbardziej utkwiły w pamięci. 

Należały do ich wspaniałe harmonie w Stolen Moments i The World Keeps You Waiting – dwu utworach, w których główny głos miał Peter Eldridge, w tym drugim również jako pianista. Pięknie zabrzmiała Invitacion Chucho Valdesa, przearanżowana na cztery głosy a cappella. Wielkie brawa zebrała też Kim Nazarian za karkołomną partię wokalną w Jackie, utworze z repertuaru tria Lambert, Hendricks & Ross. 

Zespół postarał się też nadać świeżość repertuarowi piosenek świątecznych, co też nie było łatwym zadaniem, zważywszy, że większość z nich znana jest z dziesiątków tysięcy wykonań. Talent improwizatorski Damona Meadera, żywiołowość Kim Nazarian, precyzja Lauren Kinhan i ciepły baryton Petera Eldridge’a potrafiły ozdobić nawet najbardziej osłuchane utwory. Na pożegnanie New York Voices złożył nam życzenia We Wish You a Merry Christmas, do których pianista Olaf Polziehn dołączył swe solo i zabawną codę. Niemal każdy wychodzący z katedry miał uśmiech na ustach.