Paul Jackson

Barnaba Siegel

Amerykański basista zmarł 18 marca 2021 roku w Japonii, gdzie mieszkał od 1985 roku.

Paul Jackson urodził się 28 marca 1947 roku w Oakland w stanie Kalifornia. W dzieciństwie grał na pianinie, fagocie i kontrabasie. Już w wieku 14 lat występował jako basista wraz z lokalną orkiestrą symfoniczną. Studiował na San Francis­co Conservatory of Music.

Jednym z pierwszych, większych angaży na jazzowej scenie była współpraca z jazz-soulowym gitarzystą Eddie’m Fisherem. Artystycznie wykazać się mógł niedługo później, grając z jazz-rock­owym, latynoskim zespołem Azteca, w którym występowali także Lenny White i muzycy grupy Santana. Artyści zarejestrowali wówczas dwa albumy, a basowe linie Jacksona były mocnym punktem nagranej tam muzyki.

W roku 1973 Herbie Hancock porzucił projekt zwany przez fanów grupą Mwandishi, na rzecz sformowania zespołu, który nagrał jazz-funkowy album „Headhunters”. Płyta okazała się jednym z największych bestsellerów w historii jazzu. I chociaż najbardziej rozpoznawalna na płycie linia basowa w utworze Chameleon należy do samego Hancocka, wkład Paula Jacksona w tę muzykę jest nieoceniony, ale również wyznaczający zupełnie nowe kierunki dla elektrycznej gitary basowej.

Wraz z kolejnymi płytami sygnowany naz­wiskiem Hancocka („Thrust”, „Man-Child”, „Secrets”, koncertowa „Flood”, ścieżka dźwiękowa do filmu „Życzenie śmierci”) rosła pozycja Jacksona na scenie muzycznej.

Wystąpił on także w pojedynczych utworach na płytach Hancocka „V.S.O.P.”, „Sunlight”, „Mr. Hands” czy japońskich wydaniach „Butterfly” i „Directstep”. W latach 70. współpracował z takimi artystami jak Sonny Rollins, Santana, Eddie Henderson, Charles Earland, Stanley Turrentine, Lenny White, Azar Lawrence czy z jazz-rockową supergrupą Stomu Yamashita’s Go.

Mniej znany jest epizod funkcjonowania zespołu Headhunters złożonego z sidemanów Hancocka, ale bez samego lidera. Jackson wraz z tą grupą zarejestrował albumy „Survival Of The Fittest” (bardzo ceniony, za nieoczywiste, surowe brzmienie) i „Straight From The Gate”.

W roku 1978 wydał w Japonii debiutancką płytę solową „Black Octopus”, jeden z wielu albumów, jakie rejestrowali w tym kraju jazzmani na zaproszenie lokalnych wytwórni. Była to kolejna po „Survival Of The Fittest” próba wokalnych sił Paula. Lata 80. to mocne wyhamowanie kariery, a przeprowadzka do Japonii w 1985 r. sprawiła, że Jackson skupił się na lokalnych koncertach oraz projekcie „Jazz for Kids”, w którym prezentował afroamerykańską muzykę i historię w japońskich szkołach.

Do swojego najbardziej rozpoznawalnego stylu powracał kilkukrotnie. W 1992 roku ukazała się znakomita, jazz-funkowa płyta sygnowana nazwiskami Mike Clark & Paul Jackson, czyli oryginalną sekcją z płyty „Headhunters”. Dekadę później muzycy ci nagrali jazz-rockowy album „Conjunction” z Dave’em Fiuczynskim. Head­hunters z Hancockiem i gronem przyjaciół powrócili wraz ze świetnym „Return Of The Head­hunters” w 1998 roku oraz „Evolution Re­volution” w 2003 (na ich późniejszych albumach Jackson już nie wystąpił). Ostatnim dziełem basisty był solowy album, osadzony mocno w funkowym duchu „Funk On Stick” z 2005 roku. Miał 73 lata.