Piotr Figiel

Michał Wilczyński

22 grudnia 2011 roku zmarł Piotr Figiel (71), jedna z barwniejszych postaci polskiej muzyki rozrywkowej. Choć wymienia się go głównie jako kompozytora przebojów dla połowy polskich wykonawców (od Ewy Bem, poprzez Jacka Lecha na Wojciechu Młynarskim kończąc), warto pamiętać o jego związkach ze światem jazzu. Wystarczy wspomnieć drugi LP z serii „Polish Jazz”, firmowany przez Polish Radio Big-Band pod batutą Andrzeja Kurylewicza. To właśnie Figiel pełnił rolę pianisty tej formacji.

Później pozostał wierny radiowym zespołom – współpracował m.in. z eksperymentalnym Studiem M-2 Bogusława Klimczuka, prowadził także własną orkiestrę Studia Rytm. Pod koniec lat 60. koncertował w Szwecji i Finlandii, powracając na początku kolejnej dekady bogatszy o nowe doświadczenia, inspiracje i... instrument.

Nagrany przez niego w 1971 roku album „Piotr” to obowiązkowa pozycja dla każdego miłośnika organów Hammonda. Obok Figla gra tutaj śmietanka polskiego jazzu – Janusz Stefański na perkusji, Tomasz Stańko na trąbce, Janusz Muniak na saksofonie i flecie, a śpiewa Bemibek. Na wydanym pod koniec dekady albumie „Gdzieś, kiedyś” muzycznie nie jest już tak kolorowo i całość ucieka w stronę disco, ale nie zabrakło kilku interesujących partii solowych Włodzimierza Wińskiego (saksofon) i Sławomira Piwowara (gitara), o wokalizach NOVI Singers nie wspominając.

W późniejszych latach o Figlu zapomniano. On sam wyjechał do RFN i tam prowadził big band radia Rias. W nowym stuleciu okazało się, że solowy debiut artysty z 1971 roku jest niezwykle popularny wśród didżejów z całego świata. W ten sposób album, który stertami leżał na wyprzedażach, stał się poszukiwanym i docenianym wydawnictwem, a sam Figiel – dla sympatyków funky, soul i pokrewnych gatunków – prawdziwą ikoną polskiej sceny.

Michał Wilczyński