Plus Grand Prix Jazz Melomani 2009

Paweł Brodowski

Extravaganza Ireneusza Kowalewskiego osiągnęła pełnoletność. 18-ta gala Plus Grand Prix Jazz Melomani 2009 miała miejsce 18 czerwca  br. w Teatrze Wielkim w Łodzi. Trzy koncertowe odsłony przedzielane były ceremonią wręczenia dorocznych nagród zwanych potocznie „Oscarami Jazzowymi” bądź „Kowalami” – od przezwiska prezesa, który je wymyślił.

Grand Prix za całokształt twórczości otrzymał  Zbigniew Namysłowski, wielce dla polskiego jazzu zasłużony muzyk, który w minionym roku świętował swoje 70. urodziny. Statuetkę dla Artysty Roku 2009 odebrał pianista Paweł Kaczmarczyk, uhonorowany także nagrodą Programu II TVP za Płytę Roku – „Complexity In Simplicity”. W kategorii Krytyk-Dziennikarz Roku 2009 nagrodę wręczono Antoniemu Krupie, który od wielu lat prowadzi audycje w  Polskim Radiu Kraków, a w ubiegłym roku zaskoczył przyjaciół autobiograficzną książką „Miasto błękitnych nut… czyli historia krakowskiego jazzu i nie tylko…”.  Nadzieją  Melomanów została wokalistka i flecistka Oktawia Kawęcka.

Nagrodę prezydenta Łodzi dla najlepszego łódzkiego jazzmana odebrał – z rąk wicemarszałka Sejmu Stefana Niesiołowskiego – pianista i organista  Paweł Serafiński. Jazzową „Perłą Roku” wyróżniono muzyczno-filmowy Targowa Film Street Festival w Łodzi.

Każda kolejna odsłona rozpoczynała się odtwarzanym na ekranie chorusem Royal Garden Blues w wykonaniu legendarnych Melomanów sprzed ponad pół wieku. Honory mistrzyni ceremonii pełniła Anna Popek.

W wyborny nastrój wprowadził widownię happy-jazzowy Bob Kerr & Woopee Band, w którym grało pięciu barwnie ubranych, pociesznie wyglądających starszych panów (trąbka, saksofon, suzafon, piano i bębny). Usłyszeliśmy w ich wykonaniu stare przeboje Nowego Orleanu, epoki swingu i brytyjskiego tradu – w stylu nawiązującym do music hallu i kabaretu, z zastosowaniem niezliczonych grepsów, gagów i kalamburów. I Can’t Give You Anything But Love, Baby zostało zmienione na I Can’t Give You Anything But Babies, Baby; a Stranger on the Shore na  Danger on the Saw, jako że lider zamiast na klarnecie wykonał ten utwór na pile! Była nieśmiertelna Winchester Cathedral – przebój New Vaudeville Band jeszcze z roku 1966, był wylansowany przez Monty Pythona Always Look on the Bright Side of Life, a w końcówce Polowanie na tygrysa. To był cyrk! 

W secie drugim na estradę wyszedł, niemal w komplecie, obchodzący w tym roku swoje 25-lecie  zespół Walk Away: Krzysztof Zawadzki - dr, Zbigniew Jakubek - keyb, Adam Wendt - sax oraz Tomasz Grabowy - el-b. Zabrakło tylko Benka Maselego, którego na wibrafonie zastąpił sam Mike Mainieri, niegdysiejszy lider Steps Ahead – kultowej grupy, na której wzorował się Walk Away. Gościnnie grał także amerykański gitarzysta Jean-Paul Bourelly, w jednym utworze (Mainierego Island) dołączył na saksofonie Namysłowski. Początkowo dominowały oryginalne kompozycje muzyków Walk Away, a potem królowała muzyka Manierego – m.in.  Sara’s Touch i Trains.

Set ostatni wypełnił ze swoim kwartetem francuski skrzypek Jean-Luc Ponty. Największe wrażenie zrobił gitarzysta basowy z  Kamerunu Guy Nsangue Akwa, na perkusji grał Damien Schmitt, na instrumentach klawiszowych Michael Lecoq. Wbrew oczekiwaniom, nie było tym razem wycieczek w stronę world music z afrykańskimi rytmami, a raczej powrót do czasu świetności z okresu fusion lat 70., a nawet i dekady wcześniejszej – w balladzie Round Midnight wykonanej przez duet skrzypiec i fortepianu. Dało się rozpoznać Mirage z albumu „Enigmatic Ocean” i finałowy Journey’s End.

Gdy tylko podróż muzyczna dobiegła końca, goście rzucili się w stronę bankietu.
Gala była transmitowana na żywo w internecie, a po upływie zaledwie kilku dni poszła w telewizyjnej Dwójce – wprawdzie o drugiej w nocy, ale jednak poszła. To się nazywa „siła przebicia”!

Paweł Brodowski

Artykuł opublikowany w JAZZ FORUM 7-8/2010