Susan Weinert

Paweł Brodowski

Niemiecka gitarzystka zmarła w Neunkirchen, 2 marca 2020 roku

Wspaniała gitarzystka i kompozytorka od kilku lat cierpiała na chorobę nowotworową. Zmarła w wieku 54 lat w rodzinnym mieście Neunkirchen, w Zagłębiu Saary.

Była jedną z najlepszych europejskich gitarzystek (gitarzystów) fusion jazzu. Grała w sposób porywający, lekko, z fantazją, wyczuciem har­monii i radością, która udzielała się publiczności. Była piękna, miała wielki urok, a w sobie dużo ciepła i pogody.

W swoim stylu łączyła tradycję z nowoczesnością. Jej gitarowi idole to, jak sama mówiła, przede wszystkim Allan Holdsworth, ale także Wes Montgomery i Jim Hall, Pat Metheny, John Scofield i John Abercrombie. „Wiele zawdzięczam Scottowi Hendersonowi. Sposób, w jaki gram, wynika z silnej inspiracji jego sposobem myślenia melodią, a nie tylko patternami. Ta metoda skierowała mnie na zupełnie inną drogę. Na początku grałam raczej bebop. Z czasem zupełnie od tego odeszłam i zaczęłam grać prostymi liniami” – zwierzała się Krzysztofowi Kaintochowi w wywiadzie dla JAZZ FORUM (4-5/ 2008). Jej inspiracje to także Keith Jarrett, Richie Beirach, Herbie Hancock i David Liebman. „Mój język muzyczny to wypadkowa tych wszystkich wpływów” – mówiła.

Jej kariera trwała ponad 35 lat. Nagrała 15 autorskich płyt. Wspólnie ze swoim mężem, basistą Martinem Weinertem, grając w duecie, w trio i innych kombinacjach, dała ponad 3000 koncertów. Wielokrotnie występowali w Polsce, mieli tu wielu fanów i przyjaciół.

Urodziła się 24 czerwca 1965 roku w Neunkirchen. Na gitarze zaczęła grać w wieku siedmiu lat. Początkowo uczyła się muzyki klasycznej. Martina poznała, gdy miała 15 lat. Za namową ojca przygotowywała się do zawodu stomatologa, ale pasja do muzyki zwyciężyła.

Decydujący wpływ na młodą adeptkę jazzu miał udział w warsztatach, które prowadzili Jamey Aebersold, David Baker, Jerry Coker, Dave Liebman, a także gitarzyści, jak John Abercrombie, Mike Stern, Mick Goodrick, Joe Diorio czy Robben Ford. Mike Mainieri zaprosił ją na trasę z grupą Steps Ahead. Susan miała też okazję współpracować z Chickiem Coreą.

W 1985 roku założyła z mężem autorski zespół Susan Martin Band, który przez wiele lat funkcjonował jako trio (na perkusji grał głównie Hardy Fischötter). Wykonywali początkowo obce utwory, ale z czasem Susan zaczęła pisać własne kompozycje. Na debiutanckim albumie „Mysterious Stories” (VeraBra, 1992) wykonywali wyłącznie utwory oryginalne. Na wydanej w 1997 roku trzeciej płycie „The Bottom Line” grała gościnnie amerykańska pianistka Rachel Z. W 2004 roku Susan i Martin założyli własną wytwórnię Tough Tone Records, dla której nagrali przez następne lata osiem płyt. Ostatnia „The Tree In Front Of My Window” ukazała się kilka tygodni przed śmiercią Susan.

Na osobną uwagę zasługują jej głębokie więzy z polską sceną jazzową, występowała tu wiele razy. Po raz pierwszy gościła u nas ze swoim triem w Krakowie w 1994 roku i wtedy właśnie nawiązała kontakt z perkusistą Czarkiem Konradem. Dwa lata później wspólnie z Konradem, Zbyszkiem Jakubkiem i Markiem Podkową nagrała album „Live In Kraków” wydany przez Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej. W tym samym roku na zaproszenie Leszka Żądło Susan i Martin zawitali po raz pierwszy jako wykładowcy na Warsztatach w Chodzieży. Wracali tu wielokrotnie. I wielokrotnie koncertowali w różnych miastach Polski. W 2017 zagrali w poznańskim klubie Blue Note jako trio WOW z Andrzejem Olejniczakiem. W czerwcu zeszłego roku, chyba już po raz ostatni, na Enter Enea Festival z zespołem Reunion Quartet z Leszkiem Możdżerem i Czarkiem Konradem. Susan była, jak zawsze, w świetnej formie.

Z przedwczesnym odejściem wspaniałej gitarzystki trudno jest nam wszystkim się pogodzić. Susan, there will never be another you!