A Vista Social Club

Stryjo

Nikola Kołodziejczyk jest jedną z najbardziej intrygujących nowych postaci naszej sceny. Zdobywca Fryderyka 2015 za jazz­owy debiut roku oraz Fryderyka 2016 za album „Barok progresywny” dał się poznać jako muzyk wszechstronny, pianista, kompozytor i aranżer lubiący eksperymentować, poszukujący nowych rozwiązań i brzmień. Wraz z kontrabasistą Maciejem Szczycińskim oraz perkusistą Michałem Bryndalem tworzy od 10 lat grupę Stryjo. 

„A Vista Social Club” to w pełni improwizowany dwupłytowy album. Cały materiał był tworzony „tu i teraz” podczas dwóch sesji. Hasło „no label, no producers, no promotion” jest swego rodzaju uzupełnieniem idei albumu, bowiem cały dochód ze sprzedaży płyty trafi bezpośrednio do twórców.

Pierwszy krążek należy potraktować jako współczesną suitę. Poszczególne tytuły utworów tworzą zdanie „Śniło mi się, że brałem udział w Familiadzie”. Kompozycje, a raczej muzyczne kreacje, łączą powściągliwość, impresjonistyczne podejście do struktur dźwiękowych, przejmowanie poszczególnych motywów przez kolejne instrumenty i nadbudowywanie wokół nich pomysłów na przebieg melodii. Sam dźwięk potraktowany jest tu z ogromnym szacunkiem. Kołodziejczyk pozwala mu rozwinąć się i wybrzmieć, Szczyciński podkreśla jego maestrię, dodając mu głębi, natomiast Bryndal przyozdabia wszystko dyskretnymi, momentami skomplikowanymi strukturami rytmicznymi. Wszystko jest mądre i czułe, momentami nowoczesne i bardzo świeże, czasami podkręcone niemal rockową ekspresją. 

Druga płyta to już odrębne utwory-opowieści. Otwierający ją Brat ojca jest wizytówką grupy. Wstęp Kołodziejczyka determinuje charakter i tempo utworu. Miejsce na swoje solo znajduje Szczyciński, a Bryndal nieustannie poszukuje nowych brzmień swojego instrumentarium. 

Nikola od początku jawił mi się pianistą, który potrafi podejść do wygrywanych akordów z taką estymą, że pod jego palcami nawet najprostsze, nabierały magii i niemal mistycznej treści. Taka jest kompozycja Okno wychodzi na cmentarz. Intuicyjne wyczuwanie się muzyków sprawia, że melodie przeplatają się, uzupełniają, są spójne, eteryczne, ale i niespokojne, pełne tajemnicy i niedopowiedzenia. I do tańca i do tańca różni się od pozostałych. Stryjo przyjmuje tu nowoczesny język oscylujący wokół syntezy muzyki improwizowanej, neo-soulu, r&b, hip-hopu. 

Na „A Vista Social Club” nie zabrakło też dźwięków preparowanego fortepianu, pastelowych współbrzmień, nawiązań do jazzowej tradycji, momentów nieoczywistych i zaskakujących odbiorcę.

Autor: Mariola Borowska