Alter Ego

Yaron Herman

Oficjalna premiera płyty „Alter Ego” planowana jest na koniec września tego roku. To drugi już album pianisty i kompozytora Yarona Hermana (wcześniejszy, „Follow The White Rabbit”  ukazał się w 2010 roku). Zawiera on jedenaście pozycji jego autorstwa oraz dwa innych twórców (Gideona Kleina i Samuela Cohena). Lider i towarzyszący mu muzycy działają głównie we Francji, nagrań dla wytwórni ACT także dokonali w tym kraju (w Recall Studio, Pompignan). Przywołuję te fakty głównie po to, by podkreślić, że w XXI wieku interpretacje muzyki jazzowej nie są już przypisane jakimkolwiek granicom kulturowym i państwowym. Minęły już czasy, kiedy były wyraźnie wyczuwalne różnice wykonawcze między, np. grą instrumentalistów amerykańskich, a pochodzących z innych krajów.

Najnowszy projekt Hermana jest doskonałym potwierdzeniem tego stanu rzeczy. Zarówno on sam, jak i jego koledzy prezentują absolutną maestrię wykonawczą, wiedzę i umiejętności godne największych tuzów improwizacji. Kompozycje umieszczone na krążku odwołują się czytelnie do aktualnych tendencji stylistycznych w twórczości mainstreamowej i modernistycznej. Prezentują szerokie spektrum różnych technik kompozytorskich i interpretacyjnych w budowaniu form i ekspresji utworów. Nawiązują do ważnych dokonań we współczesnym jazzie akustycznym i rozwijają je w sobie właściwy, artystycznie dojrzały, przekonywający sposób.

Głównym punktem odniesienia są tu przede wszystkim pewne wzorce wyrazowe ustalone przez zespoły wybitnych twórców. Atla and Axis i La confusion sexuelle des papillons stanowią swego rodzaju hołd dla Keitha Jarretta z okresu jego współpracy z Janem Garbarkiem, a Mojo, Your Eyes, Homemade, Mechanical Brothers i Madeleine przywołują atrybuty określające estetykę zespołów Esbjörna Svenssona i Brada Mehldaua. Heart Break Through i From Afar są natomiast litaniami, które zapoczątkował i z ogromną emocją wykonywał John Coltrane (później także Branford Marsalis).

Ukolebavka/Wiegenlied, Sunbath i Hatikva to z kolei niewielkie kompozycje o charakterze instrumentalnych piosenek w odmiennych klimatach. Kończący album Kaos to jeszcze raz ukłon w stronę Jarretta, ale tym razem do jego dokonań w konwencjach free.

Yaron Herman i jego przyjaciele okazali się nie tylko świetnymi muzykami, ale także wielkimi erudytami języka jazzowego.

Autor: Piotr Kałużny