Antitype

Ewelina Serafin Quartet

I oto nareszcie pojawia się na naszym małym jazzowym rynku kolejny muzyk grający na flecie. Ewelina Serafin dołącza do grona wykonawców, których można policzyć na palcach jednej ręki. Debiut i od razu bardzo udany! Namówiła do  współpracy dobrych muzyków, dała swoje ciekawe kompozycje, zagrała – i efekt jest!

Ma niezwykłą energię, znakomite jazzowe frazowanie (o co na flecie niełatwo) i tzw. feeling. Po prostu jest z niej prawdziwy jazzman (jazzmanka?). Kompozycje są interesujące, choć może trochę zbyt smutne – poza pierwszym utworem całą resztę musimy „przeżywać”, zamiast trochę się pobawić. Ale wiadomo, że dziś bardzo trudno jest pisać w dur.

Ewelina Serafin prezentuje wiele cech dobrego warsztatu, także kompozytorskiego (choć nie uważam, żeby było wielką umiejętnością ciągnięcie takich długich dźwięków, jak w utworze Darkint). Często stosuje pomysł oparty na powtarzaniu nieskomplikowanej frazy i jej przekształcaniu – to mocno działa.

Warto jeszcze zauważyć, że sama śpiewa w jednym utworze (a połączenie fletu i wokalu w przyszłości może okazać się trafieniem w sedno), a w innym towarzyszy całemu jej zespołowi Leszek Możdżer na syntezatorze wydobywając „kosmiczne” dźwięki. Ostatni utwór, oparty na świetnym pomyśle z użyciem beatboxu pozostawia sporo niedosytu. Dlaczego trwa tak krótko i w zasadzie pozostaje tylko pomysłem? A może to zapowiedź następnych nagrań?

Autor: Ryszard Borowski