Artur Tuźnik Trio

Artur Tuźnik mieszka w Kopenhadze, gdzie kilka lat temu ukończył Rhythmic Music Conservatory; zdobył już worek nagród i wyróżnień w liczących się na Starym Kontynencie konkursach jazzowych, ale w Polsce nie należy do grona najlepiej rozpoznawalnych młodych lwów fortepianu. Pojawia się tu sporadycznie, przeważnie jako sideman, a swój autorski debiut nagrał z udziałem artystów z Danii. W znacznej mierze zdecydowało to o charakterze tego pięknego nagrania – może najciekawszego w minionym roku dokonania pianistycznego na polskiej scenie jazzowej, która przeżywa nadzwyczajny rozkwit i coraz trudniej jest zaznaczyć tu swoją osobowość.

To jest muzyka, która nie męczy, nie denerwuje, nie niecierpliwi. Ulotna, chwilami bardzo swobodna, bardzo „europejska” (o ile ten przymiotnik w ogóle coś definiuje). Z początku można nie odnaleźć się w otwartych formach, które proponuje trio, można nie nadążyć za zmiennością muzycznej narracji, nie uchwycić melodii; ale na tym właśnie, mam wrażenie, polega strategia Tuźnika. Pianista unika oczywistości, chce, by do jego muzyki wracać i by ją stopniowo odkrywać. Oczywiście, żeby tak się stało, słuchacza trzeba na coś złowić – tą przynętą jest nastrojowość, poetycki nastrój, niedefiniowalna uroda brzmienia zespołu.

Kompozycji jest dziewięć. Wielkie wrażenie robią swobodne, subtelne improwizacje „na nieokreślone tematy” (Morning Ballad, Red, Imagining), są one wstępem do utworów, którymi Tuźnik popisuje się jako kompozytor i wirtuoz. Woods, jeśli już szukać jakichś odniesień stylistycznych, to jazz, jakiego Biblią jest cykl „The Art of the Trio” młodego Brada Mehldaua, Hymn for Copenhagen zachwyca swoją podniosłą prostotą i przejrzystą strukturą, zaś Epilog efektownie spaja wszystko, z czym obcowaliśmy przez minione trzy kwadranse.

Autor: Adam Domagała