Bee Itch

Pulsarus

Po pięcioletniej przerwie wraca muzyczny wehikuł czasu, jakim jest zespół Pulsarus. Pulsarus w 2014 roku to muzyczny team, swoim składem odpowiadający drużynie piłki ręcznej – nigdy nie wiesz, co może się wydarzyć i w　którą stronę zawodnik rzuci piłkę.

Dominik Strycharski we wkładce do płyty tłumaczy sposób pracy Pulsarusa i ma to odbicie w muzyce zawartej na „Bee Itch”. Sugeruje również, by tego wydawnictwa słuchać głośno. Odradzam, bo są tu takie momenty, które przy podobnej formie odsłuchu trwale mogą uszkodzić słuch. To jest kakofonia dźwięków, czasem ich ściana atakująca odbiorcę. To wszystko zaciekawia, czasem zadziwia błyskotliwą formą improwizatorską, nie pozostawia obojętnym. Twórczość zawarta na „Bee Itch” to zabawa tym, co zastane, by pokazać to w formie nieoczywistej, oddalonej często od oryginału.

Fantastyczne i momentami karkołomne zestawienie na zasadzie kontrapunktu, rewelacyjnie buduje nastrój, zarówno gdy zespół komponuje i tworzy sam, czy też za punkt wyjścia obiera znaną formę. Pierwszy przypadek to monumentalne i genialne Bathetic czerpiące z modern jazzu i free. Drugi to Imagine, mający wspólny z Lennonem jedynie tytuł – oprócz kilku taktów. Najdłuższa na płycie Ataraxia (ponad dziewięć minut) to opus magnum tego krążka, jeden z tych momentów, które na długo pozostają w pamięci. Jazz odkrywamy w lekko psychodelicznej oprawie, dotykającej post rockową kulturę tworzenia.

Sekcja dęta zabiera nas w oniryczny i nieograniczony świat. Płyta niebezpieczna, bo wciągająca już od pierwszego przesłuchania.

Autor: Adam Dobrzyński