Bessarabian Journey

Marcin Olak Quartet

Besarabia to historyczna kraina, w średniowieczu będąca częścią Rusi Kijowskiej, później Imperium Osmańskiego, w XIX wieku podbita przez Rosję, a obecnie podzielona między Mołdawię i Ukrainę. Besarabia to także nieprawdopodobna mieszanka etniczna – jeszcze sto lat temu zamieszkiwali ją
Mołdawianie (zdecydowana większość populacji), ale też Rosjanie, Ukraińcy, Żydzi, Polacy, Bułgarzy, Serbowie, Cyganie, Grecy, Ormianie, Niemcy, Turcy i kilka innych, mikroskopijnych mniejszości. Dziś to etniczne bogactwo jest już tylko wspomnieniem, ale przecież coś pozostało, nawet jeśli nie w sferze materialnej, to na pewno tej obecnej w przekazywanych z pokolenia na pokolenie kulturowych okruchach.

Gitarzysta Marcin Olak najlepiej jest znany jazzowej publiczności jako wirtuoz
gitary klasycznej. Płyta „Bessarabian Journey” jest w jego twórczości nowym rozdziałem – posłużył się materiałem źródłowym (do tej pory prezentował przede wszystkim własne kompozycje), sięgnął też po gitarę elektryczną, a skład swojego tria poszerzył o altówkę, tworząc kwartet, który na polskiej scenie nie ma chyba odpowiednika.

Program płyty wypełniają tradycyjne melodie z owego mitycznego zakątka Europy Wschodniej w aranżacji Olaka (plus dwa numery autorskie), a stylistyka w oczywisty sposób rozpięta została między jazzem, a nieco egzotycznym „besarabskim” folkiem. Są też echa folkloru amerykańskiego – a raczej tych jego elementów, które do USA przyjechały razem z gigantyczną falą XIX-wiecznych imigrantów, a które tak efektownie eksploruje np. Bill Frisell.

Muzyka utkana jest niespiesznie i kunsztownie, gdyby określić ją mianem suity, pewnie by się jej autor nie obruszył. Tematy są charakterystyczne i momentalnie zwracają uwagę swoją odmiennością od jazzowego głównego nurtu (choć koncepcja zespołowego muzykowania jest z gruntu jazzowa – tak, to jest muzyka improwizowana!), każdy z muzyków wykonuje tu fenomenalną robotę i żadnego nie można wyróżnić; choć momentami rzecz ociera się o czystą abstrakcję, to całość oddziałuje na słuchacza kojąco, aż do zaskakującego, niemal rockowego końca.

Autor: Adam Domagała