Black Orchid

Malia

Nina Simone to legenda, której nikomu nie trzeba przedstawiać, a już na pewno nie wielbicielom jazzu. Choć akurat ona sama nie chciała być klasyfikowana jako artystka tego gatunku, bo oznaczało to ignorowanie jej muzycznego pochodzenia i miało dla niej podłoże rasistowskie. Simone poprzez muzykę i teksty protestowała przeciw nienawiści i przemocy wobec Czarnych Amerykanów, spowodowanej rasizmem właśnie. Walczyła przez lata, walczyła do końca.

Była i jest inspiracją dla twórców różnych gatunków muzycznych. Wśród nich znalazła się Malia – artystka o korzeniach afrykańsko-brytyjskich, która na własnej skórze doświadczyła segregacji i dyskryminacji, o których śpiewała jej mentorka, Nina. Doceniam, że mimo iż muzyczne dokonania Simone są dla Malii wzorcem do naśladowania, w interpretacjach z „Black Orchid” potrafi się od nich nieco zdystansować i przedstawić własne interpretacje ukochanych przez wielu słuchaczy utworów.

Choć to ryzykowne, bo jesteśmy przywiązani do wybitnych wersji oryginalnych, to Malia robi to śmiało, bo ma do tego warunki – głęboki i zmysłowy głos, swobodę interpretacyjną, ale też dobiera repertuar tak, by odpowiadał jej dojrzałości. Śpiewa o miłości (My Baby Just Cares for Me – tutaj z niespodzianką dla uważnych słuchaczy!) i pustce, jaką po sobie zostawia, gdy się kończy (If You Go Away). Ta płyta ma i powinna mieć odbiorców, bo powstała z myślą o nich, jednak stanowi zarazem osobiste podziękowanie od artystki dla artystki, od uczennicy dla nauczycielki. Uważam, że nikogo nie powinno się porównywać z Niną Simone, bo w każdym wypadku będzie skazany na porażkę w tej konfrontacji, ale jak najbardziej powinno się dawać nowe życie jej piosenkom. I to zadanie wypełnia Malia.

Autor: Agnieszka Antoniewska