Blur

MATEUSZ PAŁKA

Okładka tego albumu – skromna i zniewalająco piękna – byłaby dobrą wymówką, żeby w ogóle nic nie mówić/pisać, i tylko słuchać, bo to ten przypadek, gdy słów po prostu brak. Ale nie za milczenie mi płacą, więc się jednak wypowiem.

Jest tu wszystko, co w solowych nagraniach pianistów lubię najbardziej: piosenkowa liryczność, minimalizm właściwy dla współczesnej pop-klasyki, odwołania do Bacha, od którego, jak wiadomo, się zaczyna. Jest też – nade wszystko – improwizatorska swoboda, ignorująca tonalne powinności (w zakresie mezzo piano – pianissimo possibile, więc spokojnie, jeśli muzyka wysokoartystyczna może w ogóle być muzyką tła, to właśnie ten przypadek, choć, naturalnie, zalecałbym słuchanie z najwyższą uwagą, gdyż została z miłością dla każdego detalu zarejestrowana w Monochrom Studio w Gniewoszowie).

Mateusz Pałka nie jest, o czym dobrze wiedzą czytelnicy JF ani debiutantem, ani artystą bez doświadczenia – tak się jednak złożyło, że jego wcześniejsze autorskie i współautorskie produkcje naznaczone były dużymi kompozytorskimi i aranżerskimi ambicjami, przez co, w mojej, życzliwej skądinąd ocenie, podzieliły los dziesiątków innych, równie zamaszyście pomyślanych projektów. W tym kontekście „Blur” jawi się jak swoisty reset pomysłu młodego pianisty na samego siebie: oto ofiarowuje nam pięknie zaplanowany i różnorodny – jest tu nawet quasi-tango! – cykl miniatur, które znakomicie sprawdzą się w bardzo kameralnej sytuacji, np. jako recital w niedużym, za to przytulnym ośrodku kultury z dala od metropolii. Noszą jednak w sobie potencjał, by na ich bazie zbudować program wręcz epicki, na miarę NOSPR czy Narodowego Forum Muzyki. Czego, rzecz jasna, życzę Mateuszowi z całego serca.

Autor: Adam Domagała