Cavatina Session

Weband

Wszystkie utwory na płycie skomponowali muzycy zespołu Weband (trzy napisał Piotr Wyleżoł, dwie Marcin Kaletka i jeden Szymon Mika). Wyrafinowane pod względem  melodycznym, harmonicznym i aranżacyjnym, w dużym stopniu kontynuują i rozwijają szereg nowatorskich rozwiązań we współczesnym jazzie. Można wręcz doszukać się w nich pewnych inspiracji w muzyce takich gigantów, jak Michael Brecker, Wayne Shorter, Pat Metheny czy Joshua Redman. Weband nie powiela ich dokonań, kształtuje natomiast własny, sobie właściwy idiom stylistyczny. Jego podstawę stanowi kompilacja wyrafinowanych struktur metryczno-rytmicznych z nurtami istotnymi dla estetyki szeroko rozumianego mainstreamu jazzowego.

Nowatorstwo tak pojmowanego mariażu zamysłów pulsacyjnych ze stylami improwizowanymi polega zatem na przesunięciu perspektywy postrzegania narracji dźwiękowej. Przykładowo, kantylenie tematu melodycznego w pierwszym zarejestrowanym utworze (Initial Song), towarzyszy w podkładzie polimetria 5/8, 7/8 i 4/4, a w drugim z kolei (Dark Matter), pozornie prosty, klasycyzujący przebieg akordów (Dmin – Amin/c – Bbmaj7 – C6 – A7/c#), raz tylko rozbudowany w solówce saksofonisty pełni ze względów metrycznych funkcję skomplikowanych faktur formotwórczych.

Innym, istotnym dla Weband źródłem budowania swojej wizji muzyki jest odwoływanie się – ale tylko intencjonalnie – do pewnych konwencji stylistycznych przekomponowanych przez tuzów współczesnej sceny jazzowej. I tak, kompozycja Dr Holmes jest dalekim echem niby-chilloutu, np. zespołu Medeski/Martin/Wood. Final Assignment to ukłon w stronę Herbie’ego Hancocka. Forever Young stanowi alegorię muzyki latynoskiej w estetyce Chicka Corei, a Something Major przywołuje tuza fortepianu, Ahmada Jamala. Muzycy Webandu są mistrzami swoich instrumentów. Zarówno interpretacje tematów, jak i improwizacje w przetworzeniach w ich wykonaniu zachwycają treścią oraz przekonują dramaturgią.

Autor: Piotr Kałużny