Circling In / Circulus

Chick Corea

Japończycy mają wyjątkowo pragmatyczne podejście do muzyki. Gdy artysta odchodzi z tego świata, wkrótce pojawiają się wznowienia jego płyt na CD. Pojawiają się też i za życia, co należy nadmienić, ale te właśnie tajemnicze płyty ukazały się trzy miesiące po śmierci nieodżałowanego Chi­cka Corei.

Oba recenzowane albumy to kompilacje ze studyjnymi nagraniami z 1968 i 1970 roku, wydane w latach 70. przez Blue Note. Część z nich znalazła się na składance „Early Circle”, ale tu mamy wszystko w komplecie oraz muzykę nigdy wcześniej niepublikowaną. I w żadnym razie nie są to zwykłe ścinki czy powtarzane „alternate takes” utworów, a prawdziwe perełki, pogłębiające naszą wiedzę o wczesnych latach Corei.

Pierwsza część dwupłytowego „Circling In” to nagrania z sesji do wspaniałego albumu „Now He Sings, Now He Sobs” z marca 1968 r. To Chick u progu wielkiej kariery, którego kreatywność eksplodowała niczym wulkan. Trio z Vitousem i Haynesem konsekwentnie poszerzało język post-bopu, a krótkie, nieprzekraczające pięć minut ut­wory to momentami czysta zabawa konwencją i drobne eksperymenty, wówczas mogące uchodzić za wręcz radykalne.

Ale na radykalizm przyszedł czas dwa lata później – i to dokumentuje drugi dysk oraz płyta „Circulus”, czyli nagrania z Brax­tonem, Hollandem i Altschulem z roku 1970. Zagrane w trio bez saksofonu Blues Connotation i Drone (oba z kwietnia 1970 r.) brzmią jeszcze jak rozgrzewka, przy czym drugi utwór momentami rozpędza się z identyczną mocą, jaką równolegle Corea i Holland prezentowali w koncertowym zespole Milesa Davisa. Cała reszta nagrań pochodzi z sierpnia tego samego roku i przedstawia już całkowicie innego Chicka, który pożegnał się z koncertowym zespołem trębacza i współczesnym jazzem, rozpoczynając przygodę pod egidą formacji Circle i wchodząc na całego w język awangardy.

Nagrania z „Circling In” i „Circulus” są o tyle cenne, że to jedyna dokumentacja studyjna z początków tej szalonej formacji. I chociaż tu i ówdzie słychać jeszcze milesowskie zrywy, Corea wraz z Circle uprawiał przede wszystkim swoisty minimalizm, w którym jazz całkowicie ustąpił miejsca poszukiwaniom ciekawych dźwięków, a każdy z artystów wychodzi poza macierzysty instrument, dodając do kolektywnej gry to, co akurat w danym momencie czuł. 

Autor: Barnaba Siegel