Day Breaks

Norah Jones

Po kilku eksperymentach – takich jak album „Little Broken Hearts” (2012), którego producentem był Danger Mouse – Norah Jones sięgnęła po sprawdzone rozwiązania. Szósta płyta artystki to powrót do formuły, która przyniosła jej uznanie i sławę (nie wspominając o ponad 50 milionach sprzedanych płyt). Jest to album zdominowany przez brzmienie fortepianu, a do współpracy Norah zaprosiła takich gigantów jazzu jak Wayne Shorter i Dr. Lonnie Smith. Artystka napisała nowe piosenki i co najmniej kilka z nich poszerzy kanon jej przebojów.

Odstrasza tytuł Tragedy, ale jest to nastrojowa ballada doskonała na jesienne wieczory. Zupełnie inny charakter ma utwór Flipside, wypełniony nerwową pulsacją, maksymalną (oczywiście jak na Norę Jones) ekspresją wokalną i wyraźnie napędzający muzyków. Stylowa, a wręcz elegancka, piosenka Carry On, nawiązuje do lat swingu i brzmi tak, jakby napisano ją sto lat temu.

Norah Jones jak zawsze sięga po amerykańską klasykę swoich czasów, piosenki artystów, którzy inspirowali ją od najmłodszych lat. Tym razem jest to utwór Neila Younga Don’t Be Denied z 1973 roku, który ożywa tu w ciekawej aranżacji i naturalnie wtapia się w całość materiału. Podobnie zresztą, jak dwa standardy jazzowe. Ciekawostka: na albumie znalazła się ballada Horace’a Silvera Peace, wcześniej zaprezentowana przez artystkę na jej debiutanckim EP „First Sessions”. Wzbogaca ją liryczne solo Shortera na saksofonie sopranowym. Inny jazzowy standard, dający pole do popisu temu mistrzowi, to Duke’a Ellingtona African
Flower (Fleurette Africaine). Partia sakso­fonu przeplata się w nim z mormorando
piosenkarki.

Być może najciekawszą „wartością dodaną” jest na tym albumie gra Lonnie’ego Smitha na organach Hammond B3. Stary wirtuoz oplata utwory młodej piosenkarki magiczną siecią dźwięków, a jej subtelny, ciepły głos, nabiera na tym tle wyrazistości i mocy.

Piosenka It’s a Wonderful Time for Love zmysłowo swinguje, utwór And Then There Was You brzmi jak jazzowa kołysanka, spowity smyczkami Sleeping Wild zaprasza do intymnego przebudzenia. Nastroje, nastroje, nastroje… Ale to właśnie na nich oparta
jest kariera tej popularnej wokalistki, która łączy współczesny pop i jazz z finezją i wielką klasą.

Moim zdaniem jest to najlepsza płyta
Jones od czasu debiutanckiego albumu
„Come Away With Me” (2002) i z pewnością usatysfakcjonuje jej najstarszych fanów. A czy znajdzie się na niej kolejny wielki hit na miarę Don’t Know Why?

Amerykańska sieć sklepowa Target wabi fanów Norah Jones rozszerzoną wersją albumu. Znajdziemy na niej cztery nagrania koncertowe: Carry On (z występu w Burlington w stanie Vermont) oraz Flipside, Peace i Don’t Know Why (z Newport Jazz Festival), wszystkie z 2016 roku. Ciekawe, czy pojawią się kiedyś w normalnym obiegu.

Autor: Daniel Wyszogrodzki