Densinties, Forces, Intesities

Lawaai

Kamil Piotrowicz w natarciu. Jeden z najzdolniejszych pianistów młodej generacji powołał do życia niezależną oficynę. Howard Records zadebiutowała w roku ubiegłym, publikując materiał sekstetu Piotrowicza „Product Placement” – moim zdaniem, jedną z najciekawszych płyt z muzyką improwizowaną, jaka pojawiła się ostatnio na naszym rynku. Jesienią 2019 dostajemy aż trzy albumy ze znakiem Howard Records: Lawaai „Densities, Forces, Intensities” (premiera 28.09), Irek Wojtczak/Kamil Piotrowicz „Plastic Poetry” (premiera 16.10), a także debiut kwintetu gitarzysty Szymona Wójcika RASP Lovers „Romantic Alternative Schizophrenic Punk” (premiera 26.10). W poniższej recenzji skoncentruję się na pierwszych dwóch pozycjach.

Lawaai to trio, które z naszym pianistą współtworzą: duński perkusista Jeppe Hoi Justesen i belgijski kontrabasista Stan Callewaert. Spotkali się dwa lata temu w Kopenhadze, zagrali dwa koncerty i natychmiast zarejestrowali debiutancką sesję. Ukazała się na kasecie magnetofonowej w marcu 2018. Później przyszły występy w Belgii, Niemczech, Polsce i… tym razem płyta winylowa. A na niej trzy improwizowane formy: Densities, Forces i Intensities.

Potraktowane ad libitum, przestrzennie, z dużą ilością pauz i ciszy. Jeppe, Stan i Kamil wsłuchują się w siebie, wyzyskując ze swoich instrumentów najdrobniejsze niuanse i detale. Dokonują rodzaju wiwisekcji na żywym szkielecie akustycznego tria. Tria o obsadzie najnudniejszej z możliwych, a przecież – jak się okazuje – tria wciąż do końca nie wyeksploatowanego z drzemiących w nim podskórnych możliwości. „Laawai” po niderlandzku znaczy „hałas”. Dzisiejszej muzyce, wychodzącej od jazzu, potrzebny jest taki „noise”, potrzebne są takie longplaye. 

Autor: Przemek Psikuta