Djesse Vol. 2

Jacob Collier

Muzyka kolorowa i radosna, jak Jacob Collier, porywająca pięknem i pietyzmem wykonania, wbijająca nas w fotel począwszy od kameralnych fraz (Lua) po rozbudowane harmonicznie i aranżacyjnie (Moon River – nagroda Grammy za aranżację dla chóru). Collier to artysta kompletny, świetnie budujący formę i napięcie. Można powiedzieć, że on bawi się muzyką, i to stwierdzenie najlepiej pasuje do tego, co robi ten niespełna 26-letni multiinstrumentalista. Potrafi zauroczyć nas balladą (I Heard You Singing), kiedy indziej wejść w rytmiczne frazy z pogranicza soulu i r’n’b (It Don’t Matter), gdzie trwa w najlepsze zabawa z body percussion.

Krytycy niemal zgodnie twierdzą, iż właśnie tym utworem Collier dotknął wokalnego kunsztu na miarę Bobby’ego McFerrina. Natomiast gdy magazyn „HighResAudio” pisze, że George Harrison byłby w pełni zadowolony z niecodziennej wersji Here Comes the Sun, to jedyne, co mogę uczynić, to dodać: w pełni się z tym zgadzam. Zabawy z reharmonizacją to coś wspaniałego!

Mnie najbardziej zachwyca swoboda, z jaką lider przeskakuje ze stylu i gatunku, na kolejny. Powiewające Afryką interludium Dun Dun Ba Ba – z jednej strony popis wokalny, z drugiej fenomenalna praca perkusistów, okazuje się po chwili swoistą uwerturą do Nebaluyo, gdzie Collier i jego ekipa wsparta mistrzowskim śpiewem Oumou Sangaré leje miód i słońce na nasze serca. I kiedy już myślimy, że będziemy taplać się dalej w tym luksusie ciepełka, do gry wchodzi sekcja w konwencji Fusion, a solo na przesterowanym saksofonie zaczyna Josh Arcoleo. I jak zauważył fan na jednym z profili internetowych, na którym rozgorzała dyskusja czy Collier jest geniuszem, to własna ta solówka pozamiatała na albumie.

Za chwilę w Do You Feel Love i Outro pojawia się demon gitary elektrycznej, Steve Vai, z właściwą dla siebie gracją wygrywając wodospady nut układających się niemal w kantylenę. Solo Arcoleo zdumiewa energią skomasowaną w tak krótkim czasie. Finałowe Time to Rest Your Weary Head to zgodnie z tytułem wyciszenie, oczyszczenie, balladowa perełka, utkana z klimatu, delikatnie szarpanych strun, niemal głaskanych, trochę beatlesowska, trochę metheny’owska, wy­gaszająca emocje na koniec naszego 70-mi­nutowego spotkania z Londyńczykiem i jego kompanią.

Warto dodać, że „Djesse Vol. 2” to zgodnie z chronologią druga odsłona planowanego na cztery płyty cyklu (trzeci krążek już pojawia się we fragmentach w sieci). 

Autor: Piotr Iwicki