Duende

Avishai Cohen With Nitai Hershkovits

Mam wielki szacunek dla kontrabasisty Avishai Cohena. Za to, że jest wspaniałym instrumentalistą i twórcą konsekwentnie podążającym swoją artystyczną drogą, oraz za to, iż nie ustaje w poszukiwaniach nowych rozwiązań w muzyce improwizowanej. Obserwuję z uwagą jego artystyczne poczynania odkąd po raz pierwszy zainteresowałem się jego grą w jednym z zespołów akustycznych Chicka Corei. Potem pojawiały się już jego własne projekty, początkowo mainstreamowe, a jeszcze później z czytelną obecnością atrybutów folkloru izraelskiego. Przejawiało się to nie tylko w wykorzystywaniu skal obecnych w tamtej kulturze, ale przede wszystkim w polimetrii i polirytmii typowej dla muzyki etnicznej Bliskiego Wschodu.

Teraz, na interesującym nas albumie – trzynastym z kolei – Avishai Cohen sięgnął do estetyki jazzowej widzianej głównie z  perspektywy pianistów. Ów idiom stworzyli już tacy wykonawcy jak, m.in. Chick Corea, Esbjörn Svensson, Danilo Perez, Keith Jarrett i Brad Mehldau, a jego istotą stał się eklektyzm stylistyczny, w którym mogą pojawiać się elementy różnych nurtów, np. klasycznych, popularnych, bluesowych i rockowych.

Płyta została zatem nagrana w duecie z pianistą. Partnerem Cohena jest Nitai Hershkovits, muzyk prezentujący już, mimo bardzo młodego wieku, najwyższe umiejętności wykonawcze. Jak się okazuje, potrafi też doskonale łączyć nurty i techniki improwizowane z klasycznymi. Krążek  firmowany przez Blue Note zawiera stosunkowo niewielki pod względem czasu materiał dźwiękowy. Jak na obowiązujące dzisiaj standardy, trzydzieści cztery minuty to trochę za mało. Tym niemniej, dziewięć zarejestrowanych utworów – sześć autorstwa Cohena (w jednym przypadku współautorstwa z Nachumem Haymanem) oraz pozostałe trzy Theloniousa Monka, Cole Portera i Johna Coltrane’a – prezentuje szerokie spektrum konwencji. Dominują nastroje refleksyjne i wyważone. Ale też, obok ballad i kompozycji stonowanych w ekspresji, znajdują się pozycje dynamiczne i nasycone silnymi emocjami.

Wszystkie dialogi Cohena z Hershko¬vi¬tsem są świadectwem ich wielkiej erudycji i świadomości muzycznej, a improwizacje, zwłaszcza Cohena, popisami wielkiej wyobraźni i możliwości technicznych. Warto dodać, że lider świetnie gra też na fortepianie, czego przykładem jest ostatni utwór na płycie, wykonany przez niego solo na tym instrumencie.

Autor: Piotr Kałużny