Fields Of Souls

Julia Sawicka Project

W dwa lata po debiucie płytowym „Breathing Space” jest powód do bogatszej refleksji i zanurzenia się na dłużej w świecie dźwięków projektu Julii Sawickiej. O ile pierwszy minialbum był swego rodzaju wizytówką, możliwością posmakowania wrażliwości muzyków, odczucia delikatnej zmysłowości głosu Julii Sawickiej i zachłyśnięcia się na kilka chwil przestrzennością muzyki, o tyle tym razem mamy już do czynienia z w pełni wykreowaną, zamkniętą całością. Na „Breathing Space” siłą rzeczy elementem przyciągającym uwagę była Kołysanka Rosemary Krzysztofa Komedy. Zespół zaprezentował także kilka własnych kompozycji, co dowodziło, że drzemie w muzykach duży potencjał kompozytorski.

Tymczasem nowy materiał może wydać się jeszcze bardziej wyrazistym ukłonem w stronę słuchacza, który najbardziej lubi to, co już zna. A do takiej kategorii należą kompozycje na tym krążku. W podtytule znajdujemy główną ideę całego projektu „Niekonwencjonalne wykonania znanych utworów Stinga”. Jeśli słowo „niekonwencjonalne” może budzić jakieś złe przeczucie – to zupełnie niepotrzebnie. W tym przypadku chodzi o nadanie wybranym piosenkom Stinga wspólnego charakteru, zakreślenie obszaru impresyjnej swobody i wytyczenie granic dynamiki. Klimat muzyki na tej płycie wyznacza element przestrzenności.

W otwierającym nagraniu Heavy Cloud No Rain, słuchacza zwodzi partia fortepianu i konwencja śpiewu w stylu muzyki jazzowej lat 20. ubiegłego wieku. Szybko jednak przenosimy się w przestronny wymiar współczesności. Kompozycje Stinga zespół uwolnił z gorsetu piosenki, pozostawiając ich melodyjność, niwelując natrętną powtarzalność refrenów, a przede wszystkim obudowując utwory jazzowymi improwizacjami. Tutaj zaistniał w pełni talent instrumentalny muzyków, świetnie współpracuje sekcja rytmiczna, a pianiści pełnią rolę wiodącą.

Kapitalnie brzmi utwór Mad About You w konwencji rytmiki reggae zaburzanej jazzową linią basu. Kilku świetnych solówek dostarczyli trębacz Hans Peter Salentin, saksofonista Tomasz Pruchnicki i gitarzysta David Dorůžka. Śpiew Julii Sawickiej, z nutą refleksji i melancholii, jest coraz bardziej pociągający dlatego, że wokalistka kładzie głównie nacisk na interpretację, subtelności frazowania, niuanse modelowania barwy. Przede wszystkim jednak udało się jej powściągnąć ekspresyjność, narzucaną w oryginalnych nagraniach Stinga. Trochę tej perfekcyjności zabrakło w nagraniu La Belle Dame Sans Regrets w chropawej ekspozycji francuskiego tekstu, lecz niweluje to obfite solo gitary.

Ryszard Gloger

Autor: Ryszard Gloger