Forever

Chick Corea, Stanley Clarke & Lenny White

Album ten jest bezdyskusyjnym tryumfatorem ostatniego rozdania nagród Grammy, gdzie zainkasował statuetki dla najlepszej instrumentalnej płyty jazzowej oraz za najlepsze jazzowe solo improwizowane (dla Chicka Corei za improwizację w 500 Miles High). I przyznam, że laury to w pełni zasłużone. Pierwsza płyta to rodzaj wycieczki po jazzowych klubach, w którą trio zabiera nas po Stanach Zjednoczonych i Japonii. To właśnie tam nagrano osiem kompozycji zawartych na dysku pierwszym. Koncertowe rejestracje dopełnia zamykające drugi dysk 500 Miles High, które trio wykonało w czasie Monterey Jazz Festival 30 sierpnia 2009 roku. Jest to jedyny „live” na dysku drugim.

Z jednej strony, jak mówi pianista, była to odskocznia od elektrycznego, ostrego grania na światowej trasie wskrzeszonego Return To Forever, wejście w świat klasyki i akustycznych klimatów. „Nasze wspólne koncerty opierały się przede wszystkim na dobrze znanych standardach, zaczerpniętych z repertuaru Monka, Evansa, czy Milesa. Sięgnęliśmy nawet po kompozycje Return To Forever, by pokazać je w nowym świetle. Doskonale sprawdziły się w akustycznych aranżacjach. Fortepian, kontrabas i niewielki zestaw perkusyjny to był nasz pierwszy skład. Akustyczny jazz to nasze korzenie” – mówi 17-krotny zdobywca Grammy, Chick Corea. Podobnie całe przedsięwzięcie ocenił Lenny White: „Do tej pory nie było naszych nagrań w akustycznym trio, a przecież tak zaczynaliśmy. Dopiero na ostatnim koncercie w Keystone Corner w San Francisco dołączyło do nas dwóch gitarzystów i w ten sposób staliśmy się grupą elektryczną. A przecież najpierw graliśmy akustyczny jazz, byliśmy tradycyjną sekcją rytmiczną”.

Podobną jak przed laty drogę zespół przechodzi ponownie. Pierwszy krążek to właśnie akustyczne, soczyste granie, do jakiego Corea już dawno nas przyzwyczaił. Dla mnie Evansowski Waltz for Debby pod palcami Corei, z lekką re-harmonizacją nabiera nowego blasku, podobnie świeżo wypadają stare tematy „coreańskie”, z No Mystery i Seńor Mouse na czele. W tym zestawie jedynie nagrane w tokijskim Blue Note Windows pobrzmiewa klimatem innego tria Corei – Akoustic Bandu. Triowe dokonania, jak nadmieniłem, zamyka koncertowe nagranie z Monterey (to za improwizację w nim Corea dostał indywidualne Grammy), czyli 500 Miles High. I o ironio, mogło do tego nie dojść.

„Początkowo nie zamierzaliśmy wydawać tego materiału, ale po zmiksowaniu okazał się tak wspaniały, że postanowiliśmy podzielić się nim z naszymi fanami” – zdradza Clarke. Ja mogę tylko dodać, że ma 100 procent racji.

Pozostałe studyjne rejestracje na tym dysku to rodzaj nostalgicznej podróży w przeszłość. Armando’s Rumba z Pontym na skrzypcach to bardzo zasłuchana w historię interpretacja. Przeciwnie Señor Mouse, w którym Connors, onegdaj pierwszy elektryczny gitarzysta Return To Forever (zadebiutował na „Hymn Of The Seventh Galaxy” w 1973 roku, trzecim albumie RTF, pierwszym jazzrockowym) wnosi – jak kiedyś – nowego ducha. Gitarzysta wypracował własny styl nazwany melodycznym legato i tę śpiewność, wraz z drapieżnością sześciu strun „z prądem”, u niego słychać. Grono gości u boku tria CCW dopełnia na tej płycie Chaka Khan, dla mnie bez rewelacji.

Reasumując, dwie płyty w jednym pudełku, które sprawią wiele radości nie tylko wyznawcom starego RTF, ale również miłośnikom dobrego jazzu.

Autor: Piotr Iwicki