Freedom & Surrender

Lizz Wright

Gdy usłyszałem pierwsze nuty nowej płyty Lizz Wright, nerwowo sięgnąłem po okładkę, wyjąłem krążek z odtwarzacza i zacząłem sprawdzać, czy to nie jakaś pomyłka. Artystka niebagatelna, mimo młodego wieku już utytułowana, poruszająca się swobodnie w estetyce zarówno gospel, jak i jazzu, nagrała płytę popową. Niby nic w tym złego, bo to świetna płyta, ale jest jeszcze coś takiego jak oczekiwania słuchacza. I możemy teraz zacząć dywagacje o sprawczej wolności artysty i biernej roli odbiorcy, tylko po co, skoro ta płyta już jest i z pewnością odniesie wielki sukces w stosownych rankingach...

Jasne strony są niewątpliwe, bo jeżeli pop, to taki. Pop śpiewany, grany i doskonale zrobiony przez ludzi jazzu. Tu nie można nie wspomnieć śpiewającego gościnnie w jednym z utworów Gregory’ego Portera, grającego na fluegelhornie Tilla Broennera, pianisty Billy’ego Childsa, Vinniego Colaiuty – legendy perkusji, czy (last, but not least) producenta płyty, Larry’ego Kleina, który w Polsce grał jazz na basówce z big bandem „Killer Force” Buddy’ego Richa w 1977. To niewątpliwie piękna muzyka, znacząco inspirowana jazzem i zawierająca w sobie tego jazzu niemało. Ale to nie jest jazz. To już nie jest „Verve” sound. Pozostaje życzyć Ms Wright wiele szczęścia na nowej drodze. Ale przecież nikt jej nie zabroni wrócić do domu. Nie ukrywam – na to liczę. Zatem do usłyszenia!

Autor: Piotr Baron