Gamak

Rudresh Mahanthappa

To recenzja niejako przedpremierowa, ponieważ najnowszy album Rudresha Mahanthappy ukaże się dopiero na początku przyszłego roku. Amerykański alcista o hinduskich korzeniach powrócił tu sekcji rytmicznej z płyty „Codebook” (2006 r.), pojawił się także zupełnie nowy partner – gitarzysta David Fiuczynski.

„Gamak” rozwija koncepcję, zapoczątkowaną już na poprzednim albumie Mahanthappy („Samdhi”, 2011), czyli kreuje swoiste, dynamiczne fusion nasycone elementami melodyki i rytmiki rodem z muzyki karnatyckiej Indii.

Poprzestanie na tym stwierdzeniu byłoby jednak znacznym uproszczeniem. Przede wszystkim, słychać tu wyraźne nawiązania do nerwowego, miejskiego groove’u, charakterystycznego dla ruchu M-Base. Autor omawianej płyty miał okazję zetknąć się z nim podczas współpracy ze Steve’em Colemanem i na tym krążku znajdujemy wyraźne echa twórczości lidera Five Elements.

David Fiuczynski, który zastąpił w zespole Mahanthappy Davida Gilmore’a, gra jeszcze ostrzej, bardziej rockowo, niż jego poprzednik. Lepiej też wpasowuje się w hinduskie brzmienie muzyki lidera, chwilami jego gitara brzmi jak sitar. Ma on przy tym bardzo charakterystyczny, rozpoznawalny styl.

„Gamak” oznacza w Południowych Indiach sposób tworzenia, fundamentalnych dla karnatyckiej muzyki, ornamentacji. W tym przypadku są owe ornamentacje podstawowym spoiwem scalającym rozmaite gatunki, które wykorzystuje na swojej płycie Rudresh Mahanthappa. Należą do nich – rock, funk, groove, blues, muzyka afrykańska, a nawet country i anglosaski folk.

Wszystko to sprawia, że mamy do czynienia z barwnym, zaskakującym albumem, przy którym nie sposób się nudzić.

Autor: Marek Romański