Grube Ryby

Grube Ryby

Artyści; Heroina; Freedom Blues; Co się stało z naszą Solidarnością?; Wspomnienie; Jaki mam być?; To moje życie; Guzik sieje anarchie!; Trzy bramy  piekła; Co się stało z naszą Solidarnością? (remiks)
Muzycy:  Jarek Śmietana, gitary; Wojciech Karolak, organy Hammonda; Steve Logan, bas; Adam Czerwiński, perkusja; Guzik, wokal; Bzyk, wokal, loopy

Nigdy nie mogłem przekonać się w pełni do wypraw jazzmanów w kierunku hip-hopu (bardziej przekonujące były eksperymenty w odwrotnym kierunku) i ten album niestety stanu rzeczy nie zmieni. Muzyczny mariaż Jarka Śmietany i Wojtka Karolaka z raperami Bzykiem i Guzikiem można wytłumaczyć chęcią porozumienia się z publicznością także za pomocą słownego przekazu – z pewnością na gitarze i keyboardzie nie da się wyrazić emocji, które są zawarte w utworach Artyści czy Co się stało z naszą Solidarnością? Inna sprawa, czy są to wynurzenia warte słuchania, a przy okazji „Grubych Ryb” takie pytanie przychodzi na myśl. Wydaje się, że w warstwie słownej i w sposobie jej podania doszło do stworzenia dziwnej hybrydy hip-hopu z piosenką kabaretową, nie do końca strawnej dla miłośników ani jednej, ani drugiej formy wypowiedzi. Patent powiódł się Śmietanie i raperom przy „The Story Of Polish Jazz”, ale co było w tamtym przypadku świeże i uzasadnione, tu jest bledszym powieleniem poprzedniego sukcesu.

Oczywiście nie da się projektowi „Grube Ryby” odmówić nośnych pomysłów melodycznych, warsztatowych kompetencji i zaangażowania w graniu, ale w przypadku takich zawodowców jak Śmietana, Karolak, perkusista Adam Czerwiński czy nieodżałowany Steve Logan, to jednak trochę za mało. Muzyka Grubych Ryb sprawdza się na koncertach, w ludycznym odbiorze, jednak na płycie może znudzić lub/i wydać się jałowa. Gitarzysta, klawiszowiec i perkusista czują się ze sobą świetnie, mają za sobą (i na pewno jeszcze przed sobą) wartościowe, porywające projekty, ten jest nieco słabszy – słuchaczowi daje mniej satysfakcji niż twórcom.

Autor: Tomasz Rozwadowski