Hollie Stephenson

Okrzyknięta już „nową Amy Wine­house” 18-letnia wokalistka wydała w ubiegłym roku swój debiutancki album. Nie można mieć złudzeń, że za rozpropagowaniem takiego hasła stoją specjaliści od marketingu, a nie krytycy, ale Hollie Stephenson od pierwszych taktów daje nam jasno znać, że chce podążać śladami wielkiej koleżanki.

Dziś, w czasach, gdy osoby o nietuzinkowych głosach pojawiają się niemal codziennie – na ulicy, w talent-showach na całym świecie, ale przede wszystkim za sprawą Internetu i zamieszczanych tam filmów – naśladownictwo budzi z miejsca wątpliwości. Bo typową dla Winehouse „niechlujną” manierę i artykulację Hollie opanowała znakomicie. Na szczęście na zatytułowanej imieniem i nazwiskiem wokalistki płycie znajdzie się garść dobrze napisanych piosenek, zgrabnie zagranych w towarzystwie większego zespołu (oprócz wymienionych muzyków są również chórki oraz sekcja smyczkowa i dęta). Kilka z nich ciekawie zaaranżowano w stylu jamajskich nurtów ska, rocksteady i reggae. Pointless Rebellion, Dried Out Lies, czy Broken Heartstrings zapadają w pamięć i momentami przyjemnie zaskakują. I, niestety, na paru hitach i ogólnie sympatycznym wdzięku płyty, zalety się kończą.

Można by mnożyć przykłady udowadniające, że nie mamy do czynienia z nową Winehouse i porównywać jej debiutanckiego „Franka” z omawianą płytą. Ale zostawmy na chwilę natrętne skojarzenia i brzemię
dorastania do wielkiej gwiazdy ostatniego 15-lecia. Album, pomimo zróżnicowanych utworów, pozostaje jednorodny i ostrożny. Nie ma tu wyciskającej autentyczne łzy ballady. Nie ma zabawy formą. Nie ma bluesowo-narkotycznego „brudu”. Doceniam, że Holly nie próbuje na siłę udawać wyklętej wokalistki, ale nawet w jej czystym, pełnym pozytywnej energii świecie brakuje czegoś więcej. Przede wszystkim autentycznego stylu, który zapamiętamy zamiast kilku chwytliwych refrenów. Kwestia młodego wieku? A może raczej narzuconego przez starszych kolegów brzmienia? Chętnie posłucham, co będzie grała i śpiewała za parę lat.

Autor: Barnaba Siegel