Hopasa

High Definition Quartet

Płyta jest debiutem fonograficznym zespołu, który zdobywa najwyższe laury na międzynarodowych konkursach muzyki improwizowanej. Ten projekt stanowi już w pełni dojrzałą, bezkompromisową i wymagającą świadomego słuchacza propozycję. Zawiera wyrafinowaną materię dźwiękową wymykającą się wszelkim jednoznacznym próbom klasyfikacji. Najsilniej odwołuje się do free jazzu, chociaż są w nim także reminiscencje dokonań Keitha Jarretta z okresu jego współpracy z Janem Garbarkiem i pewne rozwiązania mainstreamowe. Równie jednak istotne źródło jego treści stanowią zdobycze awangardy klasycznej, zwłaszcza reprezentującej idee motoryczne i tzw. kontrolowaną aleatorykę.

Wspomniane związki z nurtami jazzowymi i klasycznymi wskazują jedynie na estetyczny rodowód muzyki High Definition. W gruncie rzeczy kompozycje zamieszczone na „Hopasa” prezentują własne zamysły twórcze kwartetu, zarówno pod względem stylistycznym, jak i wyrazowym. A są one intrygujące i w znaczącym stopniu nowatorskie. Co bardzo ważne, muzycy realizują te założenia porywająco prezentując swoje olbrzymie możliwości interpretacyjne i improwizacyjne. Podporządkowują je w pełni zamysłom dramaturgicznym i nie zatracają się w budowaniu logicznej narracji.

Obok fragmentów wirtuozowskich pojawiają się wyważone dialogi, często o cechach kontrapunktycznych. Natomiast w sytuacjach, gdy treść utworów wymaga refleksji, komponowane są przebiegi wyciszone, zawierające dużo wieloznacznej przestrzeni.

Wśród sześciu zamieszczonych na krążku kompozycji, cztery są autorstwa pianisty Piotra Orzechowskiego. To właśnie jego twórczość decyduje o wizerunku estetycznym muzyki High Definition. Wyznacza obszary muzycznych narracji i inspiruje instrumentalistów do własnych komentarzy. Saksofonista Mateusz Śliwa, kontrabasista Alan Wykpisz i perkusista Patryk Dobosz czynią to po mistrzowsku i wiarygodnie. Przy okazji prezentują też godną podziwu erudycję i wyobraźnię.

Pierwszą pozycją krążka jest kilkudziesięciosekundowy anonimowy prolog, atonalny, energetyczny i sugerujący zasadniczą estetykę albumu. Estampola kontynuuje w dużej mierze stylistykę wstępu wskazując równocześnie eklektyczne zamysły Orzechowskiego (fuzja awangardy z quasi rhythm and bluesem). Z kolei Ana Maria Shortera odwołuje się do skandynawskiego idiomu muzyki improwizowanej. Alan’s Birthday łączy elementy hard bopu z mainstreamem, a Chciałam kontynuuje tradycję ballady jazzowej. Ostatnią pozycją na krążku jest tytułowa Hopasa, pełna ekspresji, kompilująca w swoisty sposób różne konwencje dźwiękowe.

Pierwsza cyfrowa rejestracja High Definition stanowi pozycję znaczącą. O wartości grupy świadczy opinia wybitnego trębacza Randy’ego Breckera, który, po serii wspólnych koncertów z kwartetem, powiedział: „to jeden z najbardziej niesamowitych zespołów, jeśli nie najbardziej niezwykła grupa, z jaką kiedykolwiek grałem”. Wierzymy, że nie jest to tylko kurtuazja.

Autor: Piotr Kałużny