Hope

Marc Ribot’s Ceramic Dog

Nowojorski gitarzysta Marc Ribot nie należy do grona muzyków przewidywalnych. Potrafi się wcielić zarówno w rolę folkowego barda, awangardowego improwizatora, jak i rockowego artysty. Potwierdzeniem tego stanu rzeczy są albumy z Johnem Zornem i Electric Masadą, Johnem Lurie’m i The Lounge Lizards, czy nagrania inspirowane karaibską muzyką z płyt „The Prosthetic Cubans” i „Solo Guitar Works Of Frantz Casseus”.

Na „Hope”, który jest sygnowany nazwą zespołu Ceramic Dog, artysta miesza ze sobą utwory o piosenkowym charakterze z kompozycjami instrumentalnymi. Płytę otwiera singlowy B-Flat Ontology z melancholijnym gitarowym motywem i ironiczną krytyką celebrytów, współczesnych poetów i filozofów, a nawet gitarzystów nastawionych tylko i wyłącznie na indywidualne popisy.

Na szczęście aura przygnębienia, pomimo zapewnień amerykańskiego gitarzysty z wywiadów, nie zdominowała całego albumu. W Nickelodeon pojawia się funkowo-reggae’owy riff, podkreślający wyczuwalną radość grania doskonale rozumiejącego się zespołu. Trzon Ceramic Dog oprócz Marca Ribota stanowią perkusista Ches Smith oraz basista i klawiszowiec Shahzad Ismaily. Tworzą różnorodną sekcję rytmiczną, która nie tylko potrafi dostosować się do oczekiwań lidera, ale też pod względem indywidualnym stanowi wartość dodaną całego albumu

Eklektyzm to nieodłączna cecha muzyki Marka Ribota. Znajdujący się na płycie Wanna przywodzi na myśl skojarzenia z nieuładzonym, zachrypłym bluesem w stylu Toma Waitsa. Nawiązanie nie jest przypadkowe. Marc Ribot to ważne ogniwo zespołu Toma Waitsa i jeden z tych instrumentalistów, który w dużej mierze decydował o brzmieniu takich albumów jak „Rain Dogs” czy „Mule Variations”.

Jednym z najlepszych momentów na „Hope” jest instrumentalny Bertha the Cool z nośnym, funkowym groovem. Bardziej jazzowo robi się z kolei w They Met in the Middle, gdzie pojawiają się solowe i ostre partie saksofonu altowego Dariusa Jonesa. Ciekawe jest też zakończenie, czyli cover utworu Donovana Wear Your Love Like Heaven z melodeklamującym Ribotem. Ta wersja różni się znacznie od oryginalnego wykonania, które można znaleźć na albumie „A Gift From A Flower To A Garden” z 1967 roku.

Pozostałe utwory nie ustępują wymienionym przeze mnie kompozycjom. Album jest zróżnicowany, stosunkowo przystępny i pomimo szerokiego spektrum inspiracji tworzy przekonującą całość.

Autor: Piotr Wojdat