Illusion

Krzysztof „Puma” Piasecki

Krzysztof „Puma” Piasecki to gitarzysta formatu światowego, muzyk, który niczego nie musi już udowadniać. Jego piąta z kolei płyta „Illusion” jest tego doskonałym przykładem. 

Jest to album wybitnie „niegitarowy”, nienaznaczony egotycznymi próbami bicia rekordów szybkości czy prezentacji ekwilibrystycznych technik instrumentalnych. Interpretowane może być to jako wyraz dojrzałości autora i pewnej wrażliwości muzycznej, jak również chęć wyjścia poza ograniczenia instrumentu i gitarowej konwencji.

Przystępując do słuchania płyty, otrzymujemy możliwość przeżycia niezwykłej wyprawy do świata wyobraźni artysty, smakując i delektując się różnorodnością klimatów, nastrojów i gatunków. Zdolność lidera projektu do odnalezienia się w całkowicie odmiennych stylistykach schodzi na dalszy plan, zaś tym, co uderza, jest jego odwaga, by pewnych dźwięków… nie zagrać. 

„Puma” nie boi się ciszy, nie obawia się odłożyć na chwilę swojego instrumentu na bok, przez co każdy dźwięk, który wydobywa się z gitary, zyskuje na sile dwukrotnie.

Jednocześnie dużo na „Illusion” efektów, pogłosów, wiele różnych technik gry, lecz całe to bogactwo jednoznacznie przyporządkowane jest pewnej przyjętej narracji, pomagając tworzyć nastrój i budować dramaturgię. Tym niemniej podstawą napięć są świetne kompozycje i przemyślana aranżacja. Na krążku znalazły się autorskie utwory lidera oraz cztery pozycje napisane wspólnie z Wojtkiem Konikiewiczem, konsekwentnie wpisujące się w spójną wizję albumu.

Całość charakteryzuje lekkość i swoboda, które przychodzą wraz z latami spędzonymi przy instrumencie. Obie te cechy wynikają z otwartej postawy lidera projektu, jego niezaspokojonej chęci odkrywania i eksploracji nieznanych terenów i nienasyconego głodu przygody. Żonglując stylistykami, konwencjami, śmiało łącząc w synkretyczne kombinacje odległe gatunki, „Puma” Piasecki odważnie lawiruje po najbardziej niebezpiecznych szlakach, jak choćby w ambientowej kompozycji Is This Paranoia czy elektronicznej A Foutain of Mirages. Nie przeszkadza mu to w chwilę później zaserwować smoothjazzowej ballady, jak I Know czy pokazać jazzrockowego pazura w Illusion-Confusion. Album zamyka wyciszająca, przestrzenna kompozycja Paper Bells, po­zostawiając pozytywny niedosyt.

Autor: Konrad Żywiecki