Illusion

Karolina Śmietana

Babcia jednego z moich przyjaciół, realizatora dźwięku, zwykła mawiać: „w piosence powinny być rytm i melodia”. Całkowicie zgadzam się ze starszą panią. Słuchając piosenki (utworu słowno-muzycznego) skomponowanej czy to przez rockmana, czy przez jazzmana, zazwyczaj odruchowo dokonuję jej analizy pod kątem linii melodycznej (tematu). Równocześnie też staram się zidentyfikować motyw przewodni utworu, którym najczęściej jest jego refren.

Płytę Karoliny Śmietany wypełniają, oprócz kompozycji własnych, znane standardy, podane w odświeżonym anturażu. Jeśli chodzi o utwory autorskie, to ślady motywu przewodniego pojawiają się w nich dość rzadko. Pierwszy odnajdujemy w utworze Within i to dosłownie na samym jego końcu. Za to poprzedzający Skylark oraz kolejny É Preciso Perdoar stanowią świetne przykłady, zarówno na temat główny, jak i konstrukcję linii melodycznej, ale to już zupełnie inna para kaloszy.

Dobrze zbudowana kompozycja potrafi sprawić, że tekst piosenki trafia prosto w serce i na długo zapada w naszej pamięci. Nieczytelna linia melodyczna „rozpuszcza” go w powietrzu nawet wtedy, kiedy napisany został piórem wybitnej poetki (Jestem za blisko).

Program płyty, oprócz jednego utworu, zaśpiewany jest przez wokalistkę w językach obcych, jednak rodowód artystki zdradza stale pobrzmiewająca w jej głosie szlachetna, słowiańska melancholia.

Nagrania samego wokalu zrealizowane zostały w sposób „przezroczysty”, bardzo blisko mikrofonu, co nadaje albumowi subtelnego, osobistego charakteru. Przyznaję, że miejscami oczekiwałbym od frontmanki nieco większego zaangażowania emocjonalnego, co pomogłoby utwierdzić mnie w przekonaniu, że to właśnie ona, a nie zespół muzyków jest lokomotywą całego przedsięwzięcia. 

Autor: Janusz Szrom