Impressions

Chris Botti

Chris Botti jest bardzo zapracowany. W kalendarzu jego występów praktycznie nie ma wolnych dni, prowadzony przez niego kilkunastoosobowy zespół kilka razy w ciągu roku okrąża glob, grając koncerty w salach dużych i małych, w filharmoniach i pod gołym niebem. Do tego regularnie nagrywa płyty, a każda trafia na czołówki list bestsellerów. 50-letni trębacz jest jednym z najlepiej rozpoznawalnych instru-mentalistów naszych czasów, a jego popularność dawno już wykroczyła poza najszerzej nawet rozumiany jazzowy światek.

„Impressions”, najnowsza płyta sygnowana jego nazwiskiem, to dzieło przygotowane – jak kilka poprzednich albumów – z nieprawdopodobnym rozmachem. Najlepsi sidemani, orkiestra symfoniczna, chór (co prawda wygenerowany w komputerze), plejada gości specjalnych, repertuar dobrany tak, by trafić do słuchaczy o różnych gustach i muzycznej wiedzy.

Jazz? Smooth jazz? Instrumentalny pop? Muzyka poważna? Muzyka świata? Wszystko tu jest i układa się w zdumiewająco spójną całość. Praca, którą wykonali dla Bottiego zatrudnieni przez wytwórnię płytową producenci, słynni aranżerzy (m.in. David Foster, Vince Mendoza i Gil Goldstein) oraz inżynierowie, jest oszałamiająca. Pod względem jakości brzmienia i wykonania nie ma tu żadnej słabości. „Impressions” to od A do Z produkt de luxe, choć, od razu trzeba to powiedzieć, że jeśli ktoś szuka w muzyce elementu szaleństwa, zaskoczenia i żywiołowości, powinien tę płytę sobie darować.

Zaczyna się najpiękniej, jak się da: Chopinowskim Preludium c-moll. Botti grał tę kompozycję (a w zasadzie – impresję na jej temat) rok temu w Warszawie, podczas koncertu inaugurującego polską prezydencję w Unii Europejskiej. Teraz wspomina, że, widząc reakcje publiczności, właśnie wtedy postanowił otworzyć nią swój nowy program. Dobry wybór!

Krótka orkiestrowa introdukcja i szybkie wejście trąbki: brzmiącej soczyście, hejnałowo, czule. Następny numer to oryginalna piosenka z udziałem tenora Andrei Bocelliego – adaptacja środkowej, wolnej części słynnego Concierto de Aranjuez Joaquína Rodrigo (i oczywisty hołd wobec Milesa Davisa i Gila Evansa). Wyeksponowany został tutaj udział Leonardo Amuedo, urugwajskiego wirtuoza gitary klasycznej, której dźwięki są – obok, oczywiście, trąbki – swoistym leitmotivem całej płyty.

You Are Not Alone, wielki przebój Michaela Jacksona autorstwa R. Kelly’ego, tutaj został zaprezentowany jako duet – tylko trąbka i gitara. Ujmujące. W Losing You Randy’ego Newmana śpiewa gwiazdor country Vince Gill. Jazzowym centrum płyty jest Tango Suite, kompozycja wyimprowizowana podczas jamowania z Herbie’m Hancockiem i ozdobiona bogatym aranżem orkiestrowym Vince’a Mendozy; gdyby kiedyś Botti nagrał całą płytę z podobnym repertuarem, byłoby to arcydzieło.

Co jeszcze? Pogodne Setembro Ivana Linsa, duszne Oblivion Piazzolli ze skrzypaczką Caroline Campbell, nieco egzaltowana kompozycja Sevdah Gabriela Yareda, inspirowana, zdaje się, chóralistyką bałkańską, potem Gershwinowskie Summertime w duecie z grającym na fortepianie Davidem Fosterem (wybitna wersja!), kolejny ukłon w stronę miłośników muzyki latynoskiej – Contigo en la Distancia Cesara Portillo De La Luza.

No i, na koniec, znowu evergreeny: Over the Rainbow (duet z gitarzystą Leonardo Amuedo) i szlagier wszech czasów What a Wonderful World z wokalnym udziałem Marka Knopflera, grającego też, bardzo w swoim stylu, znakomitą solówkę.

Autor: Adam Domagała