Into The Silence

Avishai Cohen

Większość fanów jazzu doskonale zna basistę i wokalistę z Izraela Avishai Cohena. Nie wszyscy jednak wiedzą, że jest drugi muzyk o tym samym nazwisku i imieniu, również Izraelczyk. I to wcale nie mniej uzdolniony od tego pierwszego – gra na trąbce, komponuje piękne utwory i nagrywa dla ECM.

Pamiętam go z Jesieni Jazzowej 2014 w Bielsku-Białej, przyjechał tam jako członek grupy saksofonisty Marka Turnera. W trakcie festiwalu musiał pilnie wyjechać do ojczyzny na wiadomość o chorobie swojego ojca. Niestety, nie było happy endu – ojciec trębacza zmarł. Avishai Cohen swój ból odreagował w najlepszy możliwy sposób – skomponował w ciągu pół roku materiał na ECM-owy debiut w roli lidera zespołu (wcześniej nagrywał dla tej wytwórni jako sideman Turnera).

Już sam tytuł mówi wiele o tym, co usłyszymy na płycie. A jeśli byłyby jakieś wątpliwości, to rozwiewa je sam autor: „Tytuł utworu i płyty dotyczy ciszy nieobecności, mówi o tym, jak oglądamy zdjęcia osób, które odeszły i których nigdy już nie usłyszymy”. Minorowy nastrój dominuje na tym albumie. Większość utworów balansuje pomiędzy pełną smutku i zadumy kontemplacją, a mrocznym free z czającą się gdzieś pod powierzchnią wściekłością. To niemal definicja uczuć
po stracie najbliższej osoby – smutek i gniew.

Otwierający Life and Death jest delikatną, melancholijną balladą przy­wodzącą na myśl Milesa z okresu „Kind Of Blue” – zarówno jeśli chodzi o modalną harmonię, jak i charakterystyczne brzmienie trąbki. Inspiracje brzmieniem Czarnego Księcia usłyszymy zresztą w wielu innych fragmentach tej płyty, a utwór tytułowy – zarówno pod względem dramaturgii kompozycji, jak i krzyku trąbki kojarzyć się może z nagraniami Tomasza Stańki.

„Into The Silence” to pełna bólu podróż przez krainę ciemności. Znakomicie Co­henowi sekunduje w niej rodak lidera, pianista Yonathan Avishai, często operując skalami modalnymi tworzy aurę zadumy i nostalgii. Potrafi także wdać się z trąbką w długą sekwencję kolektywnej improwizacji. Od czasu do czasu pojawia się także drugi instrument dęty, wzbogacający brzmienie tenor Billa McHenry’ego. Sekcja rytmiczna Eric Revis/Nasheet Waits to najwyższa klasa światowa – dzięki nim muzyka ma cały czas rytmiczny nerw, który nadaje jej wyrazistości i dramatyzmu.

Autor: Marek Romański