Jet Set Jazz

Matt Dusk

Crooner. W języku polskim nie ma nawet odpowiednika tego słowa. Piosenkarz – podają słowniki. Albo – piosenkarz śpiewający ballady. A przecież crooner to osobna instytucja wokalna! Archetypem takiej wokalistyki jest oczywiście Frank Sinatra i to z nim muszą się mierzyć wszyscy następcy. Także kanadyjscy, jak Michael Bublé czy właśnie Matt Dusk – ten „współczesny Sinatra”, swingujący jak mistrzowie.

Być croonerem to nie tylko „śpiewać ballady”. To bardziej kwestia głosu – męskiego, aksamitnego, bardzo sexy. To umiejętność śpie­wania zmysłowym szeptem, ale także swingowania przy akompaniamencie orkiestry. I taki jest nowy album Matta Duska – głos plus wspaniała orkiestra i nieustający swing. Ale tym razem młody wokalista nie śpiewa standardów (poza bonusami).

Płyta zawiera premierowe kompozycje artysty, które w niczym nie ustępują znanym przebojom ery swingu, a przynajmniej sprawiają takie wrażenie, dzięki perfekcyjnej aranżacji w stylu niezapomnianych koncertów Old Blue Eyes w Las Vegas. Dusk śpiewa z ogromną swobodą, wydaje się prowadzić orkiestrę głosem, a nowych piosenek, jak Let’s Hop on a Plane, Lo Siento, czy My Paris Is You, słucha się z taką samą przyjemnością, jak nagrań sprzed pół wieku. Można oczywiście powiedzieć, że to wszystko już było, ale młody crooner zaproponował autorski repertuar, a wykonanie jest znakomite.

Album zamykają „bonusy”, trzy amerykańskie standardy, czyli to, co publiczność Matta Duska lubiła w jego wykonaniu najbardziej. Przynajmniej do tej pory. Tytuł The Best Is Yet to Come (Cy Coleman/Carolyn Leigh) wyrzeźbiono na grobie Franka Sinatry (pomimo tego, że Cy Coleman napisał tę piosenkę dla Tony’ego Bennetta). Klasyk Get Me to the Church on Time (Frederick Loewe/Alan Jay Lerner) pochodzi z musicalu „My Fair Lady”, natomiast – zamykająca ten swingujący album – piosenka The Way You Look Tonight (Jerome Kern/Dorothy Fields) z filmu „Lekkoduch” (Swing Time), w którym śpiewali ją Fred Astaire i Ginger Rogers.

A skoro już jesteśmy przy standardach i ich nieśmiertelnych twórcach, warto odnotować, że słowa do części nowych utworów napisał kanadyjski autor Vincent Degiorgio, którego pomysłowość i lekkość stylu przypomina największych amerykańskich tekściarzy, takich jak Ira Gershwin, Lorenz Hart czy Oscar Hammerstein II. To już współczesny klasyk.

Autor: Daniel Wyszogrodzki