Live & Let Live – Love for Japan

Makoto Ozone

Choć faktycznym autorem płyty jest znakomity japoński pianista, to skromność lub wyższe cele sprawiają, że jego nazwisko zostało umieszczone na okładce na końcu listy artystów biorących udział w projekcie. Tragedia, jaka nawiedziła Japonię w ubiegłym roku, wywołała, także w naszym kraju, szereg akcji artystycznych (przy okazji charytatywnych) będących symbolem solidaryzowania się z poszkodowanymi. Taki cel z pewnością przyświecał Ozone, który zarazem mógł się pochwalić licznymi koneksjami w wielkim jazzowym świecie. Album stanowi również rodzaj wizytówki, w przypadku Ozone to już drugi taki tytuł po „Treasure” z 2003 r., który również został nagrany z gronem znakomitości. Tym razem jednym z wybrańców stała się Anna Maria Jopek, co stanowi jej kolejny sukces – brawo!

Ozone uważany jest za pianistę jazzowego, ale należy pamiętać, że doskonale sobie radzi z muzyką klasyczną, którą również studiował, o czym nas przekonał podczas specjalnego koncertu w Filharmonii Narodowej w 2006 r. Choć wzorem pianisty pozostaje dla niego Oscar Peterson, to nieskrępowana technicznie pianistyka Ozone stanowi syntezę stylów i rozmaitych wpływów. Potrafi on sprostać niemal dowolnym wymaganiom kompanów, o czym zresztą świadczy niniejsza płyta.

Zbiór rozpoczyna uroczy standard Blue Bossa rozgrywany we wzorcowej harmonii, a znalezienie miejsca dla wibrafonu Burtona między dwoma fortepianami Corei i Ozone, to nie jest zadanie banalne. Na zasadzie kontrastu stylistycznego, ale nadal na bardzo wysokim poziomie wykonawczym dotykamy polskich klimatów w Kujawiaku, w którym delikatnej wokalizie Jopek towarzyszy rozmarzony fortepian lidera. Sztuka wokalna Jopek zdobyła uznanie wśród czołowych postaci sceny jazzowej, co nie znajduje przełożenia na zbliżanie się jej upodobań do środka jazzu, a wręcz przeciwnie.

Goldaze i There Is No Greater Love są przykładami mainstreamowego grania jazzu na najwyższym poziomie z udziałem takich asów jak Brecker, McBride i Watts; nic dodać, nic ująć. Te dwa utwory przedziela duet pianisty z Shimabukuro, mistrzem gry na ukulele. Fascynuje aura utworu, gdyż kompozycja Shimabukuro niesie w sobie odniesienia etniczne zarazem do Ameryki Południowej, Bliskiego i Dalekiego Wschodu.

Kolejny zwrot stylistyczny przynosi ponownie trio Burton-Corea-Ozone, które towarzyszy popisom wokalnym Moran. W latach 70. jej sopran wspaniale spasowywał się z barytonem Stanleya Clarke’a w Return to Forever. Jej wokaliza posiada imponującą siłę, lecz mikrozawieszenia głosu, a przede wszystkim brak swingowania, wprawiają w konsternację. Akcja patetycznie wykonywanego przez nią Summertime wydaje się rozgrywać nie w cieple południa, a w pasie podbiegunowym.

Znacznie cieplej odbieramy interpretację Mozartowskiego Adagio z udziałem sekcji smyczkowej. W roli solisty wystąpił kubański koncertmistrz Paquito D’Rivera na klarnecie. Ten popisowy numer, gdzie ciepło swingu tak pięknie splata się z klasycznymi harmoniami, D’Rivera wykonywał kiedyś z formacją Irakere zdobywając zawsze rzęsiste oklaski. Am I a Dreamer to liryczna improwizacja Ozone oscylująca między klimatami klasycznymi a abstrakcją. Album zamyka akcentem japońskim piosenka Furusato (czyli dom) zaśpiewana wdzięcznym dziewczęcym głosikiem przez Misuzu.

Płyta dedykowana jest fanom Ozone (bo jego fortepian, bezbłędnie dający sobie radę w każdym kontekście, jest przez cały czas dobrze eksponowany), a także lubiącym muzyczne rozmaitości. Dochód z kompaktu został przeznaczony na pomoc dla tych, którzy jeszcze nie mogą się otrząsnąć fizycznie po koszmarnym tsunami i jego skutkach.

Autor: Cezary Gumiński