Live

Ewa Bem

Ewa Bem wróciła na scenę! Zapewne niewiele osób jest w stanie wyobrazić sobie to, co przeszła, jaki musiała udźwignąć ciężar psychiczny, który zwalał z nóg, nie pozwalał normalnie żyć, myśleć i czuć. I jaki trzeba było włożyć wysiłek w to, by w pewnym sensie pokonać samą siebie, własną słabość. Jak powiedziała w jednym z wywiadów – czekała na symboliczny znak od córki i go dostała. I to był sygnał do powrotu na scenę. 31 lipca zaśpiewała na Ladies Jazz Festiwal w Gdyni, później m.in. na Złotej Tarce i Top of The Top TVN-u, a obecnie kalendarz ma szczelnie wypełniony koncertami, przyjęcia entuzjastyczne i – jak twierdzą osoby z jej zawodowego otoczenia – jest w formie wyśmienitej i wciąż zwyżkującej!

Pamiętam Ewę z dawnych czasów, z końca lat 60., gdy kręciła się po Stodole, znana wtedy głównie jako siostra swego starszego brata, Alka, grającego na bębnach z grupą Pięciu. I los tak sprawił, że znaleźliśmy się w jednym zespole, szalonym, zwariowanym, czymś w rodzaju bluesowo-swingowego teatru muzycznego, czyli Grupie Bluesowej Stodoła.

Ewa już wtedy imponowała nieustępliwym charakterem, zadziornością, inteligencją i pewnością siebie. I talentem swingowym! Dysponując ograniczonymi możliwościami emisyjnymi (czego zresztą nigdy nie kryła), potrafiła w dwójnasób nadrobić to wrodzonym timingiem i temperamentem scenicznym. Po pierwszych nagrodach rozpoczęła się przygoda z innymi zespołami, wśród których dla mnie osobiście najważniejszym był Bemibek z genialną piosenką Zbyszka Namysłowskiego Sprzedaj mnie wiatrowi, która chyba właśnie wtedy dodała Ewie skrzydeł.

A potem już pełne zawodowstwo – płyty, nagrania, koncerty i coraz silniejsza pozycja na polskim rynku pop w jego segmencie jazzującym, gdzie Ewa praktycznie nie miała konkurencji, tym bardziej że pisali dla niej prawdziwi mistrzowie. Zapewne każdy z nas ma kilka swoich ulubionych utworów z jej repertuaru. Dla mnie obok wspomnianego tytułu Namysłowskiego będą to m.in. Wyszłam za mąż zaraz wracam, Miłość jest jak niedziela (Karolak, Czubaszek) i Moje serce to jest muzyk (Mikuła, Młynarski), ale przecież było ich znacznie, znacznie więcej i z perspektywy lat układają się w piękną kolekcję utworów, które pretendują do miana polskich standardów.

I ten wątek dominował zapewne podczas koncertu, który odbył się 7 marca 2015 roku w Polskim Radiu Wrocław i którego zapis ukazuje się właśnie na płycie. Mamy tu evergreeny Skaldów, Marka Grechuty, piosenki z repertuaru grup Bemibek i BemiBem, Kabaretu Starszych Panów, wiązankę utworów Ptaszyna, Namysłowskiego i Karolaka, a nawet zgrabne aranżacyjnie połączenie Walca neapolitańskiego Antonio Lauro i Take Five Paula Desmonda (Walc Szczęście). W sumie połączenie rzeczy starszych z nowszymi, których wspólnym mianownikiem pozostaje niezmiennie interpretacja Ewy. W zasadzie przez lata niewiele się tu zmieniło, choć jest w swej roli niekwestionowanej gwiazdy bardziej rozluźniona, zdystansowana wobec przebojów sprzed lat, co pozwala na bezpretensjonalne igraszki intonacyjne i ornamenty, jakich nie znajdziemy w pierwowzorach. Zresztą, co tu rozwodzić się nad szczegółami, jest po prostu świetna!

W partii instrumentalnej niezawodny Andrzej Jagodziński (również jako główny aranżer), Robert Majewski, Adam Cegielski i Czesław Bartkowski. Ten skład zapewnia stuprocentowy komfort solistce, co więcej – pozwala snuć kolejne plany rozszerzenia repertuaru. Myślę, że warto podkreślić również to, że Ewa Bem konsekwentnie śpiewa po polsku (choć to nie jest reguła dotycząca jej repertuaru z przeszłości) i ta interpretacja absolutnie zaprzecza głoszonym jeszcze tu i ówdzie tezom, że w tym gatunku muzyki powinno się śpiewać wyłącznie po angielsku. Zresztą w wypadku niektórych tekstów Marii Czubaszek, Wojciecha Młynarskiego, Jeremiego Przybory czy Jana Kantego Pawluśkiewicza to wydaje się po prostu niemożliwe.

Płyta wydana przez Agorę będzie miała swą premierę 12 listopada. Ewo! Jak dobrze, że wróciłaś!

Tomasz Szachowski