LLovage

Olo Walicki & Jacek Prościński

Muzyka do kontemplacji i czerpania radości z możliwości dobrego sprzętu hi-fi, „jazzowa” w potocznym sensie tylko chwilami, gdy Olo Walicki gra (niezbyt długie) partie na akustycznym kontrabasie.

Takie ekstrawagancje mają swoją wartość, bo choć nie mogą liczyć nawet na cień tego, co zwykliśmy nazywać masową popularnością, jakoś tam pchają muzykę do przodu, jakieś szlaki przecierają, jakieś miny rozbrajają. „LLovage” to projekt, który tworzący go muzycy, niezwykle aktywni na trójmiejskiej scenie, traktują z powagą i odwagą. Założyli, że skoro Zetka i RMF tego nie zagrają, to mogą wszystko. I mają rację: zastosowanie komputerów, Sammlerów, tajemniczego elektronicznego arsenału oraz, last but not least, żywych instrumentów, pozwoliło Walickiemu i Prościńskiemu wykorzystać formę albumu muzycznego w sposób skrajnie artystowski i wyzwolony.

Nie otrzymujemy tu zestawu piosenek, a raczej suitę złożoną z ciągów skojarzeń i (nie)przypadkowych, często niezwykle przyjemnych i po prostu ładnych, fenomenów. Poszczególne elementy niespodziewanie wyłaniają się z poprzednich, a to z nieba spadają akordy fortepianu, a to gdzieś tam piśnie saksofon sopranowy; finezyjna partia perkusji nałożona na leniwe, syntezatorowe tło przeradza się w łomot spadającego żelastwa, filuterny bas zanika w ambientowym tle. Cytat z Komedowskiej kołysanki Sleep Safe and Warm okazuje się wstępem (i podkładem) do obłędnej solówki bębnów, która z kolei okazuje się muzyką ilustracyjną do horroru… Brzmi to wszystko imponująco (w sensie dosłownym – pamiętacie, jak kiedyś działały na was stereofoniczne sztuczki Rogera Watersa na „Amused To Death”?; tutaj jest równie ciekawie) i działa na tyle sugestywnie, że kto raz tu wejdzie, ten przepadnie. Eksperyment się udał, pacjent przeżył.

Autor: Adam Domagała