Man Behind The Sun, Songs Of Nick Drake

Grażyna Auguścik

W jazzowym środowisku Chicago Grażyna Auguścik zbudowała sobie w ciągu dwudziestu lat solidną pozycję. Polscy jazzfani mają także stały kontakt z artystką, która często u nas koncertuje i zapewnia dystrybucję kolejnych płyt. Płyta „Man Behind The Sun” jest zaskakującym zwrotem. W tym wypadku wydaje się, że o wyborze materiału muzycznego zadecydowało zauroczenie skromną ilościowo spuścizną angielskiego muzyka i autora piosenek, zmarłego w 1974 roku Nicka Drake’a.

Dla Auguścik proces dojrzewania do realizacji płyty trwał dłuższy czas i rozpoczął się od zachęt ze strony muzyków jej zespołu. W efekcie powstała, nagrana w zaledwie dwa dni, płyta ukazująca w imponujący sposób zarówno piękno piosenek i tekstów Drake’a, jak i magnetyczną siłę wynikającą z interpretacji wokalistki i całego zespołu.

Twórczość Drake’a niosła ze sobą duże pokłady mroczności, depresji, a jednocześnie poetyckiego liryzmu i folkowej naiwności. Na omawianej płycie pozostała ta pierwotna, wciągająca moc, zatarciu uległa jednak owa depresyjność. Zastąpiła ją melancholia, elegijność i swego rodzaju poetycka wzniosłość. Auguścik porusza się płynnie, spokojnie i z delikatnym natchnieniem pomiędzy rafami długich fraz. Głos wokalistki, zwykle nagrany w bliskim planie, eksponuje odcienie barwy, jego jasność i skalę. Miękkością śpiewu Auguścik przypomina chwilami nagrania k.d.Lang. Utwory fantastycznie zaaranżowano, uwypuklając szlachetność linii melodycznych, a zarazem budując skomplikowane struktury harmoniczne, wielobarwność brzmień i rosnące napięcie. Dużo tu smaczków i partii zaproszonych gości, szczególnie trębacza Jamesa Davisa (np. nakładane dialogujące linie w Harvest Breed). Smyczki, organy i syntezatory – zapewne częściowo dogrywane – wypełniają obraz dźwiękowy.

Wiodącą rolę w rozgrywaniu wszystkiego spełnia pianista Rob Clearfield, i to on nadaje jazzowego tonu wielu utworom. Po rozbudowanym i intensywnym utworze Things Behind the Sun (przypominającym klimatem Children of Sanchez Chucka Mangione) pojawia się walczykowo-bluesowa, ckliwa melodia Time Has Told Me z solową partią na pedal steel, jak w najlepszych kawałkach muzyki country. Jeszcze bardziej komercyjny blask prezentuje żywy rytmicznie utwór From the Morning. Z kolei Road to abstrakcyjne spojrzenie na piosenkę. Ważną rolę dyskretnego kolorysty odegrał gitarzysta John McLean.

Pięknym zamknięciem płyty jest krótki utwór Northern Sky zaśpiewany jedynie z akompaniamentem fortepianu i kontrabasu. Powstał album, który należy umieścić na poczesnym miejscu obok największych dokonań fonograficznych Grażyny Auguścik.

Autor: Ryszard Gloger