Mundo

Mariza

Dotychczasowymi nagraniami i koncertami Mariza potwierdziła swój status czołowej współczesnej interpretatorki klasycznego fado i teraz, nie musząc już nic nikomu udowadniać, może pozwolić sobie na szerszy wachlarz stylistycznych propozycji. Pierwszym krokiem w tym kierunku było zaangażowanie hiszpańskiego producenta Javiera Limona, odpowiedzialnego za znakomite nagrania Conchy Buiki łączące flamenco z jazzem i muzyką afrykańską. Nie przypadkiem też znalazła się na płycie Marizy kompozycja Limona Alma, którą Buika wykonywała na warszawskim Skrzyżowaniu Kultur w 2011 roku. Muzycznych znajomych znajdziemy tu więcej, jak choćby Padoce de Ceu Azul z repertuaru Lury. Rozszyfrowanie pochodzenia innych pozostawmy słuchaczom, bowiem – jak mówi sama Mariza – jest to jej muzyczna podróż po świecie. Sugeruje to sam tytuł płyty, bowiem „Mundo” znaczy „świat”. Jest to jednak świat bardzo specyficzny, bo pozostający w kręgu kultury iberyjskiej, obok Portugalii – Hiszpania, Ameryka Łacińska, czy Wyspy Zielonego Przylądka.

Oprócz pięknych melodii podróż ta zaowocowała istotnym poszerzeniem stosowanych przez nią środków wyrazu. Tak więc obok fado mamy tu ballady, tango, czy funanę, w których Mariza demonstruje, że potrafi śpiewać nie tylko z dramatycznym patosem, ale też nieobce jest jej poczucie humoru czy budowanie subtelnych nastrojów. Przykładem tego jest delikatna ballada Meu Amor Pequenino  („Moja maleńka miłość”), poświęcona jej nowonarodzonemu synkowi, w której głos zniża do szeptu.

Mariza nie zapomina jednak o swych muzycznych korzeniach. Serwuje nam też dawkę klasycznego fado w Anda o Sol na Minha Rua czy w otwierającym płytę Rio de Magoa. Stylowy akompaniament tworzy w nich gitara portugalska, tradycyjny instrument będący czymś pośrednim pomiędzy gitarą akustyczną a mandoliną. Jego obecność w większości nagrań tej płyty powoduje, że mimo różnej proweniencji prezentują one spójny obraz dźwiękowy.

„Mundo” stanowi przełom w dotychczasowej drodze twórczej Marizy. Płyta ukazuje artystkę uwolnioną z ograniczeń, jakie narzuca hołdowanie tylko jednemu, ściśle zdefiniowanemu stylowi, otwartą na inne, nowe sposoby interpretacji. Jednocześnie jednak wskazuje, że rozumie ona znaczenie tradycji fado i pragnie ją kontynuować tak w jej klasycznej, jak i współczesnej postaci.

Autor: Marek Garztecki