My Working Class Hero

Iiro Rantala

Wybitny fiński pianista, kompozytor i popularyzator muzyki nagrał solową płytę z kompozycjami Johna Lennona. Uczynił to teraz, w roku, w którym wokalista i gitarzysta zespołu The Beatles miałby 75 lat, gdyby dużo wcześniej nie zginął od kuli chorego psychicznie fana. Rantala składa tym samym hołd wielkiemu kompozytorowi muzyki pop drugiej połowy XX wieku. 

Piosenki Lennona są dziełami genialnymi, które w pozornej prostocie zawierają jednocześnie rozwiązania, o których wcześniej nikomu się nie śniło. Jednak z niektórymi jego utworami jest kłopot. Wiąże się on z fatalną umową, jaką zawarł po przyjacielsku z drugim Beatlesem, Paulem McCartneyem, w kwestii autorstwa. Obaj postanowili, że niezależnie od rzeczywistego udziału któregoś z nich – w skrajnych przypadkach mógł on nawet nie zaistnieć – kompozycje będą zawsze sygnowali nazwiskami Lennon/McCartney. Pięć z obecnych na krążku pozycji ma właśnie taki status (autorem szóstej, Because jest Lloyd Price). Kolejne sześć są już dokonaniami indywidualnymi Lennona. 

Album „My Working Class Hero” jest moim zdaniem wielkim wydarzeniem muzycznym. Wydarzeniem powstałym nie tylko ze szlachetnych pobudek jego rejestracji, ale przede wszystkim z zawartych na nim wartości artystycznych i wyrazowych. To nie jest krążek stricte jazzowy, popowy, klasycyzujący, czy rhythm and bluesowy. Rantala prezentuje styl, w którym znajdują się wprawdzie elementy wspomnianych estetyk, ale też skutecznie im się wymyka. Buduje treści, których słucha się z zapartym tchem. Kształtuje fascynujące opowieści o niezwykłych melodiach, zadziwiających kontekstach harmonicznych, wyrazistych rytmach i o... pięknie samej muzyki. Jego pianistyka, erudycja, bogactwo środków artykulacji, dynamiki i frazowania są imponujące. Słuchamy go z podziwem mając świadomość obcowania z grą, w której intelektualny obiektywizm idzie w parze z emocjonalną interpretacją. 

W Norwegian Wood dominuje motoryka, w Working Class Hero preparacje sonorystyczne, w Just Like Starting Over idiom jarretowskiej narracji pop (quasi gospel z przebiegami klasycyzującymi), w Just Because romantyzująca pianistyka z beatlesowskimi odwołaniami, w Woman konfrontacja alegorii piosenki z niemal rockowym przesłaniem, w Imagine wyrafinowanie harmoniczne, w Help dialektyka „łobuzerskiej” wirtuozerii z wyciszoną fakturą romantyczną, w Watching the Wheels „half walking” w konwencji rhythm and bluesowej, w Oh My Love linearność i repetytywność w akompaniamencie, w In My Life rubato i prostota, w Happy Xmas, War Is Over gospel, w All You Need Is Love melancholia, ale też pozytywny wydźwięk wzorca. We wszystkich tych utworach pojawia się cały kalejdoskop nastrojów i ekspresji.

Autor: Piotr Kałużny