Nachtfahrten

Michael Wollny Trio

Najnowsza płyta Michaela Wollny’ego jest doskonałym przykładem fascynacji estetycznych coraz częściej zajmujących wielu pianistów, dotąd wypowiadających się we współczesnych stylistykach jazzowych. Muzycy ci, przeważnie wykształceni wszechstronnie w grze na fortepianie, sięgają z przekonaniem do źródeł klasycznych, zwłaszcza awangardowych, i łączą je z harmoniką i melodyką nawiązującą do idiomu jazzowego (także popowego, rockowego, rhythm and bluesowego i gospelowego). Okazuje się, że formuła mainstreamu swingowego nie jest już dla nich tak atrakcyjna, a poszukiwanie mniej dotąd znanych rozwiązań fakturalnych, sonorystycznych i formalnych stawia im nowe, ważne wyzwania artystyczne.

„Nachtfahrten” zawiera muzykę wykonywaną przez instrumentarium kojarzone z klasycznym triem jazzowym. Jednak wyraz kolorystyczny, ekspresyjny i emocjonalny stworzony przez Wollny’ego, Christiana Webera i Erica Schaefera odbiega mocno od tego, do jakiego przyzwyczaiło nas np. trio Oscara Petersona czy Billa Evansa. Wprawdzie dokonania wspomnianych jazzmanów były zapewne swego czasu istotną inspiracją dla Wollny’ego i jego kolegów, ale kontynuowanie wprost owych osiągnięć nie stanowiło dla nich celu artystycznego. Nie pojawia się na płycie walking, solówki jazzowe (wyjątkiem są improwizacje w walcu Ellen), kadencje II - V - I, wirtuozowskie przebiegi melodyczne i bluesowe odniesienia. Obecny jest natomiast szeroki oddech frazowania, wspaniała interakcja w budowaniu faktury, konsekwencja w prowadzeniu narracji i wielki zakres środków artykulacyjnych, kolorystycznych, dynamicznych i wyrazowych. Ekspresja czternastu nagranych kompozycji – w większości autorstwa członków tria – tworzy najczęściej nastrój zadumania i kontemplacji. To niemal muzyka programowa inspirująca do wirtualizowania obrazów o nieco mrocznym, fantastycznym świecie, którym czujemy się zauroczeni, ale też trochę zaniepokojeni.

Erudycja i maestria instrumentalistów w konstruowaniu tych wizji są przeogromne, chociaż nigdy nie przekraczają granic logiki i wyrafinowania.

Autor: Piotr Kałużny