National Jazz Ensemble feat. Gerry Mulligan

Nagrania znajdujące się na tej płycie mają dziś znaczenie raczej historyczno-archiwalne. Z jednej strony mamy świetny big band, ale z drugiej to dawne, dokonane 40 lat temu nagranie live, pod względem technicznym pozostawiające sporo do życzenia. Dziś takie big bandy brzmią inaczej (nagrywane wielośladowo z użyciem wielu mikrofonów), lepiej, pełniej, czyściej. Jest to niezbędne, aby delektować się wyrafinowanymi aranżacjami, których tu możemy się w wielu miejscach raczej domyślać.

Oczywiście występ Gerry’ego Mulligana to jak zwykle klasa najwyższa. Bardzo dobry jest też zestaw pozostałych solistów, członków big bandu. To nazwiska wirtuozów, którzy znani są z innych zespołów i orkiestr: Bill Dobbins, Steve Gilmor, David Berger, czy Bill Goodwin.

Po raz pierwszy pojawiła się tu idea stworzenia orkiestry jazzowej, która realizowałaby projekty różnych muzyków. Choć dziś wydaje się to dość oczywiste, to należy pamiętać, że na gruncie amerykańskim aż do lat 70. big bandy były albo komercyjne, albo prezentowały autorskie programy i były organizowane na potrzeby konkretnych projektów i koncertów. Tym razem powstała orkiestra, która w założeniu miała spełniać rolę podobną do roli klasycznej orkiestry filharmonicznej. Taki pomysł trzeba było spopularyzować i dopiero trzeci koncert tego zespołu – właśnie ten prezentowany na płycie – sprowadził nadkomplet publiczności. Bardzo możliwe, że nazwisko Mulligana okazało się tak atrakcyjne.

Pomysł istnienia dobrego, stałego big bandu, który realizowałby rozmaite programy ziścił się dopiero dziesięć lat później, ale za to z jakim skutkiem! To orkiestra Lincoln Center prowadzona przez Wyntona Marsalisa, jeden z najlepszych zespołów na świecie. To właśnie doświadczenia trębacza Davida Bergera zebrane podczas pracy z National Jazz Ensemble pozwoliły mu wspólnie z Marsalisem stworzyć orkiestrę Lincoln Center. 

Autor: Ryszard Borowski