Nature Boy

Nils Landgren Solo

Obecny na muzycznej scenie od 40 lat Nils Landgren to niedościgniony bandleader, obdarzony jasnym, gardłowym głosem wokalista, kompozytor, pedagog oraz producent i animator muzyczny, ale przede wszystkim jeden z najbardziej cenionych jazzowych puzonistów. Grając na charakterystycznym czerwonym instrumencie na nowo zdefiniował rolę puzonu, jego możliwości ekspresyjne i zastosowanie w muzyce jazzowej.

W maju tego roku ukazał się jedenasty już album „Funk Is My Religion” prowadzonej od 1994 roku przez szwedzkiego muzyka formacji Funk Unit, a w drugiej połowie września światło dzienne ujrzy zupełnie inna płyta tego wyjątkowego artysty.

W dobie panującej pandemii wielu artystów skierowało swe muzyczne horyzonty w kierunku projektów solowych. Także Nils Landgren skorzystał z wyjątkowej okazji nagrania pierwszego w swej karierze albumu solowego.

Od marca 2020 roku nieustannie koncertujący w wielu krajach i przemierzający wiele granic muzyk, przebywa w swym domu na wybrzeżu Szwecji. Wraz ze swą małżonką Beatrice, która okazała się znakomitym asystentem nagraniowym, artysta postanowił znaleźć w pobliżu miejsce o najlepszej z możliwych akustyce, która sprawdzi się w zetknięciu z brzmieniem tak specyficznego instrumentu, jakim jest puzon. Tak trafili do XIX-wiecznego kościoła Ingelstorp w Ystad.

Na płycie nagranej w dysponującym zachwycającą akustyką zabytkowym wnętrzu świątyni, Landgren połączył estetykę muzyki klasycznej z jazzem i swym ojczystym folklorem. Płytę otwiera szkocka kolęda Tänk att fa vakna, najbardziej znana z wersji Cata Stevensa pod tytułem Morning Has Broken.

Nature Boy Edena Ahbeza, który posłużył zarazem jako tytuł całego albumu, to z kolei jeden z największych przebojów Nata Kinga Cole’a i najsłynniejszych jazzowych klasyków. Tu również Landgren odsłania zupełnie nowe oblicze doskonale znanego tematu, udowadniając tym samym, iż puzon zupełnie niesłusznie postrzegany jest przez niektórych jako instrument niemelodyjny.

Artysta sięgnął też po dwa nieśmiertelne standardy Duke’a Ellingtona – In a Sentimental Mood oraz Solitude, będące zarazem jego osobistym powrotem do muzyki, która przed laty rozpaliła w nim trwającą do dziś miłość do jazzowych big bandów.

Specyficzny kościelny pogłos nadał muzyce dostojeństwa i uduchowienia. Stąd pomysł na zamieszczenie w programie płyty obok standardów Ellingtona i utworów ludowych, także interpretacji kilku szwedzkich pieśni kościelnych, które artysta śpiewał jako dziecko podczas niedzielnych nabożeństw.

Innym spojrzeniem w przeszłość jest nowe podejście do jednej ze swych wczesnych autorskich kompozycji A Minor, a całość zamyka kołysanka Sov pa min arm, przy której w dzieciństwie niejednokrotnie dane mu było zasypiać.

Okoliczności pandemii, przymusowa izolacja i brak możliwości koncertowania, wyzwoliły w Nilsie Landgrenie refleksję, zadumę i przywołanie obrazów z przeszłości.

Autor: Robert Ratajczak