Ninjazz

Tomasz Dąbrowski & Ad Hoc

Niniejsza płyta analogowa jest pierwszą w kategorii jazzowej, wydaną przez rodzimą firmę For Tune. Jej materiał muzyczny został starannie zarejestrowany, porządnie wytłoczony na dość grubym krążku winylu, co zaowocowało dobrym brzmieniem instrumentów. To czwarty projekt autorski Dąbrowskiego, jaki ukazał się w tym wydawnictwie, natomiast jego kwartet Ad Hoc (z japońskimi muzykami) wydał trzy lata temu album „Strings”.

Nasz trębacz od ponad dekady bardzo intensywnie udziela się za granicą współpracując z całą plejadą renomowanych muzyków i może pochwalić się imponującą dyskografią. Ton jego instrumentu jest zawsze czysty i ciepły, a swobodnie formułowane frazy są wypowiadane w skupieniu, transparentnie i bez przegadania.

Tytuł „Ninjazz”ma symbolizować kunszt walki prowadzącej precyzyjnie do celu. W rzeczy samej, ten świetnie zintegrowany zespół osiąga na płycie artystyczne zwycięstwo, lecz w jego grze nie wyczuwa się atmosfery walki, a inteligentnie formowaną harmonię. Brzmi to pozornie jak sprzeczność, zważywszy na przyjętą przez grupę konwencję freejazzową, ale tu wątki liryczne i wulkaniczne przypływy energii tworzą homogenną całość. Jedną kompozycję, choć to są bardziej szkice, przedstawił Minami, a resztę zaproponował Dąbrowski.

Pierwsza strona krążka została utrzymana w konwencji nieco zbliżonej do współczesnego jazzu amerykańskiego (coś z atmosfery poczynań Ambrose’a Akinmusire). Otwiera ją nastrojowa introdukcja na trąbce, lecz wraz z dojściem do głosu wyrazistych tonów fortepianu wspieranego temperamentną pracą sekcji rytmicznej robi się gorąco i gdy zespołowa narracja wydaje się rozkręcać, utwór zostaje wyciszony. W kolejnych, już „pełnych” utworach Dąbrowski i Minami wymieniają się rolami w kreśleniu tematów o mocno zróżnicowanej dramaturgii.

Na drugiej stronie płyty, charakteryzującej się bardziej melancholijną aurą, zespół zgrabnie połączył elementy słowiańskiej śpiewności z bardziej powściągliwą tradycją muzyczną Japonii eksponującą instrumenty strunowe i perkusyjne. Partie spontanicznego wyzwolenia należą tu do rzadkości, a zespół prowadzi wielogłosową, raczej ascetyczną improwizację wzbogacając jej fakturę elektronicznymi efektami paramuzycznymi. 

Autor: Cezary Gumiński